Kerstsentiment

Ieder jaar tijdens het kerstfeestje overvalt het me weer. Ik zie mijn familie eigenlijk wel graag, en ik hoop dan ook vurig dat 'ons' kerstfeestje nooit wegvalt.
Ik hoef mijn familie niet zonodig wekelijks te zien, maar het is fijn vertoeven onder volk die je van kindsbeen af al kent.
Tantes die jou nog in je blote flikker hebben weten rondlopen, een nicht her en der wiens barbie je misschien nog hebt gemolesteerd, het voelt allemaal lekker vertrouwd aan.
Giet daar nog een glas of vier Schuimwijn bovenop en een mens zijn gemoed zou zowaar volschieten. Een beetje melig misschien, maar ach, ik hef nu niet bepaald om de haverklap polonaises aan om dat oergezellige gevoel aan te wakkeren, dus het kan wel één dagje per jaar vind ik.

Dus maandagavond was het weer zeer ontspannend en fijn vertoeven daar in Handzame. Jammer alleen dat Stina het begrip 'mama heeft een kater' nog niet snapte op 25 december maar daar wordt aan gewerkt.

Zalige kerstbollen ied'reen!

Schuldgevoel

Als ik het met mijn mama op een winkelen zet, kom ik altijd met veel minder dan ik eigenlijk wou, thuis.
Zij is mijn papegaaitje. Vanboven op m'n schouder zit ze, en ze herhaalt haar mantra met veel geduld de ganse dag door; 'Mo bietje, heb je dat wel nodig, leg dat eens terug'.

Zondag kreeg ik nog een laat verjaardagsfeestje en bijbehorende cadeautjes.
Met als gevolg dat er als sinds zondag een flinke duit in mijn portemonnee zit te jeuken.
Al de ganse week zit ik diep na te denken over wat ik met de cent zal aanvangen, en nu viel gisteren mijn linkeroog op m'n afgedragen mobieltje.
De batterij is nooit je dat geweest, en het zilveren uiterlijk begint er ook hier en daar al duchtig vanaf te brokkelen. Echt een sloore van een GSM dus.
Maar destijds veel voor betaald en ik wou m'n lot niet ontlopen dus ik gebruik m'n GSM al trouw meer dan 4 jaar. Dat is ongeveer 100 jaar in mensenjaren. Of 400 in hondenjaren... een eeuwigheid kortom.
Met een kersvers doel voor ogen, zwier ik gezwind het internet op en stoot op een schoon zwart gsmpje. Met camera/video/MP3 speler, veel geheugen, veel batterij..veel vanalles en vooral veel meer dan m'n huidige kleinood.

En plots was ze daar in m'n hoofd, het papegaaitje.
'Bietje toh, en je hebt nog maar een huis gekocht. Dat gaat niet kunnen blijven duren hé. How zeg, en dan nog zo'n duur model terwijl dat ze tegenwoordig GSM's bijna gratis weggeven'.
Alleejong, een lange-afstands-papegaaitje.
Wonderlijke telepathie was er aan te pas gekomen om mij te verhoeden van mijn hoogtechnologische aankoop. Schuldgevoel, mij aangepraat door het denkbeeldige papegaaitje, maakte zich meester van mij en de nieuwe GSM werd niet de mijne.

Dus nu ben ik online op zoek naar een deftige tweedehands vriezer om m'n verjaardagscent in te investeren. Zie, want vriezers, dat vinden papegaaitjes vast wél een goed idee.
(ik hoor althans geen stemmetjes). vingers kruisen.

Shop & get rich trying

-Playskool ballenbaan (jaja ook reclames sijpelen wel eens door in mijn cranium) in de winkel 30 euro, bij een vriendelijke madam uit Zwijndrecht tweedehands voor 10 euro. (via kapaza.be)

-Bij a.puur.a dan nog helemaal uit de bol kunnen gaan met een cadeaubon van mijn allerliefste,
een zwarte bamboeladder/handdoekenrek en een mega wasmand gerecycleerd uit camion-autobanden waren het resultaat.

Shoppen terwijl je het gevoel hebt dat je geld aan het sparen bent, i love it!!

E-Tveertig

Gespot op 24uur tijd
4 accidenten
1 in zwijnaarde (gisterenmorgen)
1 aan de afrit Expo (gisterenmorgen)
1 in de andere rijrichting in Drongen (gisterenavond)
1 in de andere rijrichting in Nevele (vanmorgen)
Ik ga blij zijn als ik niet zoveel kilometers meer moet afleggen.
Want een basisdosis kansberekening geeft me het gevoel dat het vroeg of laat mijnen toer zal zijn.

Op naar het Waasland! (deel 2)

Zaterdag hadden we een bezoek aan het kerstmarktje in Kallo op de agenda staan, mega-socialising in onze nieuwe 'hood' inbegrepen, maar het weer besliste er anders over.
Na eventjes als 2 kletsnatte halve garen op de markt rondgedoold te hebben besloten we maar es naar de 'Gekke Haan' af te zakken.
Een theatercafé met boudoirachtige allures in Kallo, komt dat tegen.
(er zijn zelfs wc-regels in het West-Vlaams, mwoeha!)
De eigenaar, een geboren en getogen Kalloot, vertelde ons over de hoogdagen van Kallo, een dorp van 800 jaar oud. 140 café's waren er ooit in het dorp, een carnavalsfeest om u tegen te zeggen en de komst van de haven die voor veel werkgelegenheid zorgde.
Onteigeningen van polderlandschap, het fort 'de perel' die tegen de vlakte ging, dat was de keerzijde van de waaslandhaven.
Het goeie nieuws is dat havenbedrijven de dag van vandaag ook verplicht zijn in de heraanleg van een groene gordel rondom het dorp, zodat het resterende natuurbestand kan behouden blijven.

Op zondag trokken we dan naar een polderdorp die het minder goed getroffen heeft; Doel.
We rijden door Kallo over de Kallosluis, met aan onze rechterkant een impressionant zicht op de Antwerpse haven (zie foto).
Dan maken we een grote ommetoer rond het felbesproken Deurganckdok om zo tot in Doel te geraken.
Met de fiets raak je er, via de schelde, denk ik wel sneller.

Op het eerste zicht was er geen kat te bespeuren. Overal staan de, soms prachtige, huizen leeg, vaak geteisterd door vandalen. Overal waar je binnenkijkt zie je leegte, precies of het dorp is in allerijl geëavacueerd. Behalve 2 café's en 1 electrozaak is er geen enkele winkel meer open.
Maar schijn bedriegt, een hoop Doelenaars zijn gebleven en kregen ondertussen de steun van heel wat krakers, om het dorp op die manier leefbaar te houden. Bij sommige huizen zie je theelichtjes staan, of kleine briefjes zijn op de voordeur geprikt, hier en daar een 'poten af, dit huis is bewoond'-affiche.
De sfeer doet wat ongemakkelijk aan, het dorp is redelijk leeg, maar toch voel je je bekeken.
Ik voel ook een lichte gêne omdat je precies een ramptoerist bent... Daartegenover staat natuurlijk ook dat zolang Doel volk over de vloer krijgt, het dorp aandacht krijgt voor zijn zaak.meer info over Doel, zijn toekomst en wat er nu te beleven valt op www.doel2020.org

Vanuit Doel besloten we om via Kieldrecht stilletjesaan huiswaarts af te zakken.
Kieldrecht bleek verbazend groot & levendig, met prachtige natuur rondom. Na een hapje in een lokaal eethuisje ging het verder via het pittoreske Meerdonk, om dan via Vrasene terug de expressweg op te rijden naar Gent.
Zoveel volk dat er hier woont, 't is weer eventjes aanpassen als we uitkijken naar een parkeerplekje voor de deur.
Maar anyway, volgende week vrijdag krijgen we de sleutel van ons nieuw huis en we hebben d'r alletwee vree veel goesting in!

Op naar het Waasland! (deel 1)

Volgende week vrijdag hebben we de sleutel van ons nieuwe huis in Kallo. Reden genoeg vond mijn lief om er es een weekendje op uit te trekken in 'onze' nieuwe streek.
We kwamen terecht bij 'de Euverbraeke', een bed & breakfast in Melsele, op 5 minuten van onze nieve voordeur.
De Euverbraeke is een 'actieve boerderij', concreet betekent dit dat er nog effectief 'geboerd' wordt...in het geval van de Euverbraeke betreft het vooral veeteelt. (Je hebt namelijk ook hoevetoerisme op boerderijen die er geen meer zijn, zoals de boerderij die we vorig jaar in Geraardsbergen bezochten).
Angelique & Maarten waren onze gastvrouw,- en heer maar vrijdagavond was het de mama van Maarten die ons welkom heette.
Normaal is het Angelique die zich bezighoudt met de B&B, Maarten is hoefsmit.
We leerden vanalles over het vee die hier gehouden werd. Koeien van het ras 'limousins'..en 't mag gezegd tzijn wel vree schone beesten. Roste krollekes en een lieve snoet.
Blijkbaar ook nogal uitzonderlijk is dat deze koeien kunnen kalveren zonder hulp van buitenaf.
Zeg dus nooit zomaar koe tegen een koe!

We kregen de sleutel van de suitekamer, mooi ingericht met art-nouveau achtige meubeltjes van weleer, een gezellig reisbedje stond opgesteld voor Stina en er lagen chocolaatjes op de hoofdkussens klaar. sweet!
De avond was redelijk kort, maar we genoten van ons mini-picknickje..frietjes uit Kallo, terwijl Stientje al aan het ronken was.
De volgende ochtend stond een uitgebreid ontbijt ons op te wachten en hadden we ook wat de tijd om te tetteren met Angelique & Maarten.

We leerden dat de B&B nog niet zo heel lang open is, de vloer van gepolierde beton is (mooi!), dat beveren de grootste gemeente van Vlaanderen is, dat Kallo in grondgebied eigenlijk groter is dan Beveren, dat Beveren door de aanwezigheid van de haven één van de rijkste gemeentes van Vlaanderen is, dat het Vlaams behang stemmen probeert te ronselen bij de mensen die schrik hebben van de haven, dat de sekscatalogus Pabo geen voet aan wal krijgt in Amerika (don't ask), dat onze nieuwe overbuur in Kallo Stanny Veraart heet..en dat de mensen in't Waasland nog tijd maken voor 'e klaptje'. Idéal pour une femme de poisson comme moi!

Met Stina even de stallen ingeweest naar het trekpaard & de pony (Frederik dacht dat het een ezel was..daar gaat ons credibility in het landbouwwezen) gaan kijken, de koetjes een bezoek brengen (lees: met veel te dure schoenen in de koeiemest), nog wat gespeeld met de hond op het erf, een wandelingetje om eten op te pikken, en een babbel met de Sint van dienst..kortom tegen dat het middag was, was een tukje meer dan welkom.

In de vooravond was het tijd om Stientje bij bomma & bompa te gaan afzetten zodat wij nog eens een 'solo-avondje' konden hebben.
Bij onze terugkomst s'avonds vonden we voor onze slaapkamerdeur een stuk Callebaut-chocolade dat Frederik eerder die ochtend bij het ontbijt had willen meesnoepen (maar glad vergeten was met al dat getetter), als dat niet lief is.
Deze ochtend zijn we dan onder een stralende hemel, en een strak polderwindje, verder het waasland ingedoken, na afscheid te hebben genomen van de Euverbraeke.
Moesten we niet zo belachelijk dicht gaan wonen, we zouden er nog gaan! Een aanrader!

Excellent air guitar!!

"Smoooooke on the waaaater...tuutuutuuu tutututuuuuu"

Hiep Hiep!

Ik word vandaag 32.
En ik vind het nog steeds enorm louterend om
mezelf van tijd tot tijd volledig aan te stellen (zie foto).
Deugd dat da doet!
En een goed perspectief op de dingen dat je daarvan krijgt. Schitterend.
Op de foto, 'naked ninja', domein Puyenbroek en het resultaat van een picknick met teveel wijn.

Flikken!

Ik zette gisteren mijn patatjes op het vuur toen plots de bel gaat.
2 Bonkige kerels in 't plat Gents, "ja madammeke, we zijn wulder van de Genste recherche, mogen we u een paar vragen stellen".
Ik zag mezelf al helemaal in de rol van behulpzame getuige in een onoplosbare zaak en liet de mannen binnen.
Of ik weet had dat één van de bewoonsters in het appartement naast ons huis, zichzelf prostitueerde.
Ik wist zelfs amper over wie het ging. Ik somde op wie ik zowat kende van zien..'den arriverdeci' (matig alcohol en drugsverbruik en een barslechte muziekkeuze, 'de junk' (hondeneigenaar, zwaar verslaafd en gelukkig enkel agressief bij verkeerde bollen, is verhuisd denk ik), 'de mountainbiker' (vorig jaar verhuisd, drinkebroer van de arriverdeci), 'de alleenstaande madam' (rasiste die de turk die onder haar woont, haat), 'den turk' (die af en toe uit z'n raam hangt)..
Maar dus geen prostitué.
De mannen hun bedremmelde gezicht fleurde op toen ik aanbood Frederik erbij te halen daar mijn informatie tekortschoot.
Frederik kwam van boven en man man man..ik heb nog nooit iemand zo lijkbleek zien trekken in het aanschijns van 'de arm der wet'. Moeha..
Hem was echter wel al een dame opgevallen die wel eens van lichtere zede kon zijn, maar zeker was hij het ook niet. Exit Recherche.
Toen ik vroeg waarom hij zo bleek werd, kwam er een hele uitleg waaruit ik vooral heb onthouden...(onder dwang moeten schrappen)

i don't like the lain - chinese pikkedieven!

Over het hoe en waarom van take-away maaltijden wil het hier nu even niet hebben.
Feit was dat ik gisteren op zoek was naar orientaals voedsel, en met m'n paraplu in aanslag vatte ik m'n tocht aan.
Pat Thai is gesloten op maandag dus vervolgde ik m'n weg richting ledebergplein alwaar den thai ginder ook gesloten bleek.
Mijn laatste toevluchtsoord, de 'wok en rolls' bleek gelukkig wel open.
Een chineesje gaat er ook altijd wel in op maandag.
De man noteerde mijn bestelling, ik betaalde waarop hij als snel te kennen gaf het nederlands niet zo machtig te zijn...Ik kreeg een klantenkaart als ik dacht dat hij vroeg 'heeft u als onze kalender gekregen'. (met het nieuwe jaar in aantocht leek een kalender me een uitstekend kado voor deze nieuwe klant!). Maar ok toegegeven, ik ben dan ook redelijk pottedoof dus hij krijgt the benefit of the doubt.
Anyway, toen ik 5 minuten later m'n weg vervolgde met een zakje lekkers in m'n hand voelde ik een eerste druppel in m'n nek priemen. Hop en daar boorde er zich nog eentje door mijn coiffure.
Mijn paraplu! Ik taste mijn lijf af en algauw drong het tot me door..ik was 'm vergeten bij de chinees.
De bliksems in de verte deden het ergste vermoeden dus ik stap gezwind terug naar de chinees mijn verloren goed gaan oppikken.
Het tafeltje waaraan ik nog geen 2 minuten geleden zat en waar ik wat had zitten graaien in een stapel kranten, is nu klinisch proper, 2 stapeltjes papier.
De man is verdwenen, z'n vrouw die daarnet in de keuken stond ook...
Plots duikt mevrouw op, en ik doe lacherig mijn verhaal over vergeetachtigheid en vraag waar m'n plu naartoe is.
Zij schud met haar hoofd, en houd haar handen open en naar de hemel gericht, hét internationale gebaar om te kennen te geven dat je er geen kl*ten van verstaat.
Daarop probeer ik een paraplu uit te beelden en wijs veelvuldig naar de hemel maar zij blijft van neen knikken.
Ik zeg nogmaals "Allez..hier lag hij!" maar zij lacht enkel meewarig.
komt dat tegen. Den thai zou dat dus nòòit doen hé vint.
Nog één geluk, ik raakte op tijd thuis eer de hel boven Gent uitbrak (hagel!)