The boy who makes my uterus shrink - de postpartum-post

Vagina.
Voila, het is er uit. Dan hoef ik het niet nòg eens zo nodig daarover te hebben.
Neen, in deze post probeer ik eens boven de navel te blijven.
We hebben tenslotte al genoeg geleuterd over mijn anatomie daar down below, niet?

Laten we het even hebben over het nu gaat, met zo'n kersverse baby.
Dat is, als ik tenminste niet halverwege het typen van deze post in een coma zak vanwege het acute slaapgebrek die stilletjes aan m'n cranium vreet.

Spoelen we even terug naar een kleine drie weken geleden.
Mijn kersverse zoon trekt luttele uren na zijn geboorte even alle registers open en spontaan plooit mijn lijf zich dubbel.
Niet figuurlijk, neen, letterlijk. Als bij wonder sta ik oog in oog met een verloren gewaand eksteroog op mijn grote teen. En er is pijn.
Niet het soort van 'au ik kan niet op een harde stoel gaan zitten'-pijn, want die is er uiteraard ook (even aanstippen hoe ik het V-woord vakkundig weet te omzeilen), nowp deze is van een heel ander kaliber.
Blijkt mijn kleine vent een soort bovennatuurlijke schreeuw te hebben.
Niet enkel laat hij m'n trommelvliezen trillen als waren het loshangende drumvellen, neen, hij slaagt er bovendien ook in om m'n baarmoeder te laten krimpen met z'n prille gekweel.
No kidding.
Dus telkens ik z'n onderlip ook nog maar enigzins zie loskomen van z'n bovenlip spurt ik als een bezetene naar z'n plastieken hospitaalkribbe om hem te sussen, wiegen, het zwijgen opleggen tout court. Een lumbago ontwijken en hem tijdig voeden lijken opeens mijn voornaamste dagtaken.
En dan te bedenken dat ik ooit een leven had.

Gelukkig komt er een paar dagen later wat variatie.
Terwijl m'n baarmoeder denkt van 'hm genoeg gekrompen voor dit jaar' denkt m'n schaamhaar 'heyyy, where we at bitches? Let's grrroow'
-dju, nu ga ik toch weer onder de navel. Maar even mezelf een schouderklopje geven, nog steeds geen V-woord te bespeuren!-
Tijdens de bevalling was er dus ook een scheer-grage vroedvrouw in de buurt, en ik vervloek haar die eerste dagen meermaals.
Ik word gek van de jeuk, maar gelukkig hangen daar om de aandacht wat af te leiden, waar ooit m'n borsten waren, twee keien die ieder moment kunnen exploderen en de wereld voor eeuwig onderdompelen in een witte melkachtige gloed.
Dus van dubbelplooien en rondhollen, gaan we naar niet-krabben en niet-ontploffen.

Oja, en niet-slapen, maar dàt wist u dan al weer.

Baby - inbeeld

kiss me, I'm all sorts of pretty

Baby - en...plop! Een smurf!

Niet dat ik in m'n schrijfsels wou laten uitschijnen dat het hier van kwaad naar erger zou gaan.
Alhoewel het er, na het redelijk doenbaar verwerven van die 5cm, natuurlijk niet minder pijnlijk op werd...
Maar vorige keer kwam er een epdiurale aan te pas dus een echt realistisch beeld van de pijn die me te wachten stond had ik niet echt. Ik ben vorige keer zelf even in slaap gesukkeld, go figure...

Deze keer wierp ik me echter vo-llé-dig in de strijd.
Als de centimeters bleven komen ging ik het deze keer zonder epi doen.
Ik begaf me achtereenvolgens op een soort denkbeeldige stairmaster en een echte springbal, en deed dingen die vaagweg als een foute lambada konden geïnterpreteerd worden.
Maar man, ik plukte de vruchten!
Dat ik er ondertussen maar wat belachelijk liep bij te doen kon me gestolen worden.
Dat geboortekanaal deed deze keer beter zijn werk dan pakweg 't Kallosluis hier verder in de straat.
Om 12u stipt werd ik dan ook de verloskamer binnengerold, ready to rumba.
Vanaf dat ogenblik werd het een soort getouwtrek tussen volstrekte hilariteit en oerkrachten van een hoger niveau.

Ken je van die ratelende mannetjes die veilingen voorzitten?
Mijn gyneacoloog neemt plaats voor de verlostafel alwaar ik al weinig elegant opgerold ben.
Hij aanschouwt mijn...euh...tafereel, denk bloedbad in Fallujah, en terstond word zijn inner-gyneacologen-gen aangesproken.
Zijn pupillen verwijden, hij opent z'n mond, neemt een grote hap lucht en begint dan een stortvloed van aanmoedigingen over me heen te kieperen. Denk veilingsmannetjes soort kieperen.
Ik kijk hem voor een nanoseconde vol ongeloof aan, en net als ik denk in lachen uit te barsten is daar HALLO PERSWEE!
2 minuten later kijk ik verdwaasd de verloskamer rond om te zien vanwaar die oerschreeuw komt om enkel te moeten vaststellen dat ìk het was die zonet even de geluidsbarrière doorbrak.
Het doet echt pijn, maar vreemd genoeg kan ik maar aan twee dingen denken; spaghetti en een dutje.
Maar niet voor lang natuurlijk want alweer wordt een wee in de strijd gegooid.
Nog even later sla ik compleet in paniek, maar gelukkig is daar de Epoes en een redelijk dominante vroedmadam die me nog door de laatste minuten heen loodsen..

Plots is het 12u34 en wordt er een blauw vleespopje op m'n buik gezwierd, en alles wordt stil.
Stil & blauw zijn niet direct eigenschappen die horen bij een pasgeborene dus toch maar even mee om de luchtwegen vrij te maken..
Dan kan ik hem uiteindelijk echt vastpakken, roze & huilend..onze man.

En nét als het dreigt volledig te verzanden in een heuse tearjerker - ik zie u zo al zitten met een licht bewaterd oog - brengt de gyneacoloog gelukkig wat tegengewicht door wat vrolijk aan het resterend stukje navelstreng te snokken, placenta weetjewel.
Ja ja moedergevoelens zijn schoon en machtig sterk zo vlak na de bevalling, maar denkt hij nu echt dat ik het niet merk? Het geprik, en genaai. Dude, stop messing with my lady parts.

De daaropvolgende uren waren uiteraard opperste ontroering

Baby - D-day

Ik hoopte eigenlijk al gans de week dat de bevalling s'nachts rustig op gang zou komen.
Echt, iedere vrouw zou in haar leven toch één keer het absolute voorrecht moeten kennen om haar Epoes te wekken met de gevleugelde woorden "Schatje, ik denk dat het begonnen is"
and i got lucky.

Ik voel wat rugweeën sinds een uur of zes maar besluit het nog wat tijd te geven want dit patroon herhaalt zich, sinds het verlies van die fameuze slijmprop, al een ganse week.
Ze gaan soms als even snel als ze kwamen dus zolang de intinsiteit niet opbouwt blijf ik ijzig kalm.
Een ochtendplas brengt echter algauw wat klaarheid in de zaak; ik lek.
Waarschijnlijk een klein scheurtje in de vliezen.

Ik beleef m'n 5 minutes of glory, en dan springen we opeens met z'n tweeën uitgelaten rond, Ik douche, hij boterhammen, hij douche, ik boterhammen, valies & een belletje naar het verloskwartier.
Waarom heet dat eigenlijk verlosKWARTIER? as if.
Akkoord, Verlos-u-zal-hier-tot-in-de-eeuwigheid-afzien-gelijk-een-blozend-schaap-op-het-offerfeest is wat lang om op ziekenhuissignalisatie te pleuren maar 'kwartier'? Laat me niet lachen, zeg!

Tegen 10u bereiken we het ziekenhuis waar een jong veulen me nét niet in vervoering brengt, die weeën begonnen nu toch wel wat pijnlijker te worden, met de gevleugelde woorden 'reeds 5cm mevrouw'.
Dude! 5 centimeter!
Hij had evengoed kunnen zeggen 'mevrouw, uw vagina lijkt wel op de gotthard-tunnel'
Dit wordt een makkie!

niet dus...

Baby - Prelude

Moeder natuur is best wel een geslepen wijf, if you ask me.
Maanden loop je gelukkig zwanger te wezen, en dan komt plots de volledige kentering; hij/zij moet er uit en liefst zo snel mogelijk.
Nachtelijke plaspauzes, onbedaarlijke huilbuien, spataders en een duck-walk waar menig chinees spontaan een 'orange' zou willen tegenaan gooien, ...

'Hey, wil ik die baby er langs je rechterneusgat uitpeuteren?'
'Awel voorwaarlijk als dat niet als een fantastisch idee klinkt!'
(denk hier graag zelf de van-krankzinnigheid-gespeende deathstare bij, dank u)

Dus het verbaast u waarschijnlijk niet, dat ik op vrijdagavond 6 november lichtjes uitzinnig werd toen een gigantische hoop snot besloot mijn lijf te verlaten?
Snot?
Google eens op 'slijmprop' en u wordt al heel wat wijzer, of gedegouteerder as you wish...

Terstond was het alle hens aan dek, toen er op zaterdagochtend ook nog wat weeën tegenaan gegooid werden. Uitjes werden in een rotvaart geregeld en ik besloot dat het toch maar tijd werd om die valies te maken.
En toen werd het stil.
3cm opening volgens de gyneacoloog, 'en tot volgende week voor een nieuwe controle'.
Hij kon me evengoed een lauwe forel in het gezicht gekletst hebben, het stonk evengoed en m'n humeur werd er ook niet beter van.
Kwaak-kwaak nog aan toe zeg

Vakkundig geperst

Juno - 14/11/09 - 52cm - 3,49 kg

Binnenkort meer overgedramatiseerde en van elk bloederig detail voorziene verhalen!

Rock 'n Broll

Doe ik het of doe ik het niet?
Een post schrijven over iets waarvan ik hoop dat het zo weer uit m'n aandachtsveld glijdt.
En ook al schrijf ik 500 regels, ik zal nooit argumenten kunnen aandragen die mijn gelijk of ongelijk bewijzen.
Ik zal waarschijnlijk mensen beledigen in het proces.
Het is zo emotioneel gekleurd maar toch tegelijk voor mij zonneklaar.
De laatste maanden wurmt mijn brein zich echter uitsluitend richting baarmoeder dus een beetje afwisseling kan geen kwaad (en toegegeven, het was ook alreeds weer 500 jaar geleden dat ik iets poste).

Eerst even wat feiten op een rij:
-Begin jaren zeventig startten mijn ouders een jeugdcafé in Koekelare.
-Samen met Noël Steen, beginnen ze algauw optredens te organiseren.
-Hedwig De Meyer, organisator van het 'Rock & Blues festival Werchter' ontmoet, ergens in het verre Brabant, Herman Schueremans.
-In Torhout wordt door Noël Steen en m'n ouders, vzw Woodland opgericht en deze zal fungeren als organiserende vzw voor een aantal optredens. Het eerste festival draagt trouwens de naam 'Woodland festival Torhout'
-Herman Schueremans stelt voor om het Werchterse & het Torhoutse luik te combineren en hupla TW was geboren.
Het was de jaren zeventig, iedereen had toen veel meer haar dan nu & zo gemakkelijk onstonden goeie ideeën toen. No fuss
-In 1998 vindt Rock Torhout voor de laatste keer plaats. Over het hoe & waarom wil ik hier niet te veel woorden vuil maken. Realiteit was dat de bezoekersaantallen dat jaar een historical low bereikt hadden. Financieel werd het een precaire situatie. Maatregelen drongen zich op.
-Exit Rock Torhout. VZW Woodland gaat in vereffening, NV Rock Torhout gaat failliet. Een aantal mensen verliezen hun job, anderen hun levenswerk.

Het is woensdagavond en ik zwier m'n zwangere walvissencorpus nog maar eens achter de pc.
Bij al m'n Westvlaamse contacten op facebook heerst er lichte consternatie, want 'juicht!' Rock Torhout is terug, en wel volgend jaar het eerste weekend van september.
Heelder online communities vallen elkaar, puur voorgestuwd door een blinde vlaag van nostalgie, in de armen.
Ik bedenk even dat 1 april wel héél vroeg valt dit jaar, maar al snel reken ik dat mijn foetus onmogelijk 4 maanden langer dan humanly possible in mijn lijf kan zitten dus...*oh mijn god mijn wereld stopt even met draaien* Wie? Wat? Huh?
Ik word er helemaal catatonisch van. Kan iemand de kwijl van mijn kin komen vegen?

Een chemicus en zijn madam kwamen met het idee & de centen bij de Torhoutse burgemeester aandraven - een derderangsacteur die met veel bravoure het tjevenbeleid al jaren weet te verzilveren, een soort van Houtlandse Ronald Reagan zeg maar - die natuurlijk onmiddelijk voor het idee te vinden was. De kroon op zijn politieke carrière.
Een kneuterige persconferentie, denk rustieke voetbalkantine, een paar verschaalde sandwiches met kaas & hesp als ultieme tafeldeco, en een rood aangelopen burgemeester die met veel elan verklaart dat Rock Torhout terug naar Torhout keert. Ik vind het niet uit.

De chemicus, met de rock & rollfactor van een gastroscopie, slaagt er die dag bijna in om mij vroegtijdig te laten bevallen als hij in een krantenartikel poneert "Vreemd genoeg had niemand een patent op de domeinnaam en de naam Rock Torhout. Een flinke meevaller."
Ik zie zijn geföhnde haardos zo al opveren, een luide 'Tjakkaaa' uitkramend, bij het ontdekken van zóveel nalatigheid.
Een poel van genialiteit ligt hem zo voor het grijpen, zijn mevrouw staat aan de zijlijn kirrend te supporteren.

Wat een lijkenpikkerij.
En denk maar niet dat ik het economisch voorsprongetje niet zie dat hiermee behaald wordt.
Maar het blijft ordinaire lijkenpikkerij, en getuigen van een gebrekkige creativiteit.

Soit, ondertussen is het ganse Houtland ondergedompeld in een soort van extatische roes want 'de Rock komt terug', als een soort messias die alle miserie op de as Roeselare-Brugge uit de wereld zal helpen.
Klein detail: het is niet 'De Rock' die terug komt.
Het is een Rock Light, een waterig afkooksel van wat ooit een fenomeen was.
De datum, het budget en, last but not least, het gebrek aan organisatie-ervaring zullen obstakels blijken waar volgens mij niet goed genoeg is over nagedacht.
Die naam vanonder het stof halen creëert meteen een hoop verwachtingen die zeer moeilijk zullen in te lossen zijn. En het is ook niet aan hén om ze vanonder het stof te halen gewoon omdat ze optimaal in het marketingplan lijkt te passen.

Ik weet wel dat ik momenteel een tikkende hormonenbom ben -uitpuilende navel iemand?- maar ik voel me gekrenkt.
En ik heb misschien geen gelijk, ik weet het, maar de chemicus ook niet.
Oude koeien, ik zie ze niet graag de gracht uitkomen.

Ik hoor gans de tijd dit in m'n oor buzzen:

En nog iets dat u vast wel wou weten...

Het voortslepen waar in vorige post even gewag van werd gemaakt, is nu gedeeltelijk verholpen doordat m'n 'onderrug' besloten heeft zich te transformeren van een zitvlak tot een soort van stuwraket.
Als dit blijft aanhouden krijgt die gyneacoloog nog serieus tegenwind de dag van de bevalling.
Neen echt. *serieuze blik*
10 beaufort, makkelijk.
Hopelijk heeft hij geen Lotti-weave of ik blaas z'n pluimage zo de vergetelheid in.
Ik zie nu al doembeelden waarbij de helft van mijn pasgeboren zoon's scalp gewoon weggerukt wordt door een welgemikte noordwester...

Zo, uw weekend is nu waarschijnlijk perfect afgerond nu u àlles weet over mijn flatulentie?

Jekyll & Hyde

Ondertussen zijn we zo'n 23 weken bezig in het vakkundig opzwellen tot het lijkt alsof ik een bal heb ingeslikt.
Ik krijg spataderen ter hoogte van m'n knieën en ik sleep me godganse dagen voort alsof ik een levensmoeë tientonner ben.
Maar dat is nog het prettige onderdeel!
Wat echt alle verbeelding tart is m'n emotionele toestand.
Ik fluctueer tussen nog steeds veel te donzige flauwiteiten en verdorven moordplannen.
Ik blaf, bijt & grom en zet het daarna op een potje huilen wegens zoveel kwaad in de wereld, nota bene door mezelf gezaaid, satan die ik ben.
En, hoe gaat het met u?

The Poo Fighters

Kent u hem? De vloek van de nieuwe, veels te dure, kledingstukken?
Hier, een paar kernzinnen om op dreef te komen;
Gloednieuwe bloes + feestje = rode wijn of brandgaatjes van sigaretten
Pokkeduur kleedje + terras = vetplekken
Nieuwe broek + kind = verfplekken

Begint u hem te hebben?
En zo geschiedde deze week nog maar es;
impulsief gekocht kinderbloesje + wasdraad + vogel = snel ontwikkelende haatgevoelens jegens gepluimte van alle soort.
Ik zweer het, dat colletje is misschien 2 op 8 centimeter. Een cloaca met de precisie van een schietvizier, in mijnen hof. Want ik ben echt wel zóóóóóó biezonder!

Terug & Vol, of 'terug vol'?

either way...
Eind vorig jaar werden er wat voornemens genomen; stoppen met roken: check! Bezwangerd geraken: check!
En toen ging het licht uit, schrijfsgewijs alleszins.
Want niet enkel deed die opstoot van HCG mijn maag lekker in een knoop liggen, neen, ik werd er ook zo vreselijk week van.
Fluffy moedergevoelens en zilte waterige ogen werden een constante, de je-ne-sais-quoi die m'n posts anders kleur geven, de grote afwezige.

Gelukkig was er de gyneacoloog die me met z'n ingeoliede echostaaf bezweerde en terug de werkelijkheid in katapulteerde;
Eind november, een zoon.

Vreugde!
Ik ben terug, denk ik..
eerst in een hoekje nog wat m'n buik strelen terwijl ik op ooi-achtige wijze glimlach

Slutty Cat

Eerst was er de rise & fall van Smelly cat. U weet wel, onze castraat kater, die alles poept wat het label 'made in china' draagt en van pluche gemaakt is.
En toen, zomaar achter onze rug om ging onze kattin aan het ovuleren. En de kleine harige slettebak heeft het nieuws blijkbaar aan de grote klok gehangen.
Dagelijks tref ik menig kater met gezwollen, glimmende & spuitklare knikkers aan in onze hof.
En alsof het niet genoeg is dat ze zich, wipklaar, verschansen achter onze struiken moeten ze zichzelf natuuurlijk ook geursgewijs kenbaar maken.

Waar menig struikgewas alhier nog frisgroen was, deze tijd van het jaar, slaat er nu verdacht veel roestbruin uit van de overvloed aan hormonale kattenzeik.
De planten zijn helaas niet het enige die het moeten ontgelden, ook de achterdeur, de vensters in de living, en de vensters op het eerste verdiep zijn allemaal gezegend met een vleugje geile-haarbal.
('het eerste verdiep?' zie ik u zo denken. Afdak!)
Kortom, gans onze achtergevel is bepleisterd met love-juice.

Waarschijnlijk overbodig te vermelden dat het dan ook binnen gaat ruften alsof ik een dweiltje geslaan heb met de kater zijn boules-de-berlin?

Ollemolle miene schuld!

Doajuste ek ik ip de radio h'oord dadet westvloms go verdwien bin ier en oenderd joar.
En vaneigens da'k ik beginne schuldgevoelns te kriegn.
K'ziek ik utgeweekn noa oostvloandern, verre teegnan antwerpn en nu voedekik mien kiend ip in nun miengelmoes van abn, westvloms en kempsich.
Vaneigens dat da joenk geilegans gedesorjenteerd grakt, en gelik of dat da nog nie genoeg zoe zien doe'k ik doamee nog mien eigen toale doad wok.
Oj doa gin schuldgevoel zoe van kriegn ewwe kzoet wok nie weetn..
Go zere nog ekki will tura ip leggn

Papiermassage

Valentijn kroop dit jaar iets minder onopgemerkt voorbij dan andere jaren, want wij hadden het onovertroffen 'phyto arrangement' op het menu staan. Phyto wadda?
Awel, ongeveer 2,5 uur hemels gepotel aan lijf en leden, inclusief kleiwrap, gelaatsbehandeling en lichaamsmassage.
Hemels!

Maar beste dame van het schoonheidssalon, misschien toch één kleine aanmerking;
Die grappig rondzwiepende vleesmassa onderaan mijn rug, anderen maken gewag van een kont, behoeft een onderbroek om ú tegen te zeggen. Een onderbroek die de witte massa netjes op z'n plaats houdt eer de middelpuntvliedende kracht er zijn goesting mee kan doen telkens ik een halve draai wil maken.
En trouwens, een string geeft visueel de indruk het geheel in twee te splitsen, waardoor ik gezegend lijk met niet één, maar wel met twéé van die konten, dus...strings=no-no!
En dan nog in papier!? Houdt u mij voor de gek?
"U mag zich omdraaien op uw rug"
Gelegen op plasticfolie, ingesmeerd met witte klei, en een papieren string rond mijn derrière...Als u eens goed wil lachen mag u dat ook gewoon vragen hoor. Ik kan gerust wel grappig uit de hoek komen zonder dat ú daarvoor mijn sex-appeal in de grond boort.

Maar dit gezegd zijnde, deugd dat het deed!

Liefde is een blind kalf

Vandaag kwam ik de foto van deze meneer hier links tegen, mijn eerste grote liefde.
Nog vóór de Michael Jacksons, de Princen en ander muzikaal lekkers zich mijn meisjesslaapkamer binnenwurmden was hij er.

Ik was een jaar of vijf, schat ik, en de plaat "Dynasty" had zich een weg naar mijn slaapkamer-pick-up (de platenspeler, niet de auto) gebaand.

Honderden, neen wat zeg ik, duizenden malen werd het vers van 'I was made for loving you' meegekweeld.
En hij, toen nog een mysterieuze witte prins met sterrenoog, was mijn object of affection. Toch tot Michael Jackson eindelijk meerderjarig werd.

Wat valt dat tegen zeg, zo zonder schmink en 28 jaar later. Zou dat voor mij ook gelden?
We were, overduidelijk, NOT made for loving each other.

Identiteitscrisis

Okayyyy, what have we here...
Onze (besneden) kater, die op uiterst zwoele wijze een pluchen hond een welverdiende beurt geeft.
Is het lente alreeds?

Soms wandel ik mijn keuken binnen, tref zulks één tafereel aan en moet dan toch wel toegeven dan mijn leven bijna grenst aan de àb-so-lute perfectie.

(voor mensen die van details houden...hij berijdt hem niet echt echt. Hij hangt er eigenlijk meer boven, wat hevig in-en-uit doen met het totale ijle eigenlijk. Perfectie dus)

Zelfcensuur

Ik deed daarnet iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen.
Een post schrappen omdat ik bang ben dat ik iemand tegen de borst, eigenlijk borsten - ze heeft er twee, zou stoten.

Iets wat ik al vaker bij bloggers gezien heb. Soms denk je té lang na over wie je blog leest, en dan is't om zeep.

Het koekje dat m'n hart brak

Stina's toekomstige klas heeft een blog. Als OPO (oprecht geïnteresseerde ouder) dé uitgelezen kans om de klasactiviteitjes te volgen, en een zicht te krijgen op de andere mensenkindertjes die het met uw nazaat een paar jaar zullen moeten uitzingen.
Wat verjaardagen betreft had je school een stricte policy; liefst een eenvoudige cake zonder te veel suikerse tralala.

Maand na maand zie je blije gekroonde hoofden opveren achter sponzige cakes.
Tot nummertje drie haar intrede deed (ik noem haar nummertje drie vanwege de fotomontage, echt àlles om het u gemakkelijk te maken!)
Dat koekje! En dan die kaarsjes er zo kneuterig ingeprikt.
Hoort u daar het geluid van mijn hart die in duizend stukjes breekt?
Ik zie zó de juf op de valreep haar vieruutjes chacha opofferen om van nummertje-drie's verjaardag toch een bijzondere dag te maken.
Want mama had ter elfder ure de cake laten aanbakken ofzo (en geloof me, dat was nog het mooiste scenario die m'n bloedend moederhart uitspuwde)
Zo intriest!

Het kon ook zijn dat nummertje-drie's moeder dacht van; 'Naar de maan met die botersponzen, ik geef m'n kind iets vet lekkers voor z'n verjaardag!'

Maar toch...de aanblik van dat gepiercete koekje maakt dingen bij me los *trillende onderlip*

I.M. Robert Palmer (19-01-1949 — 26-09-2003)

allez hup, wel een dag te laat maar omdat ik het toch nog altijd een vree tof nummer vind






Placebo maakte ook nog een treffelijke cover van dit nummer (hier te beluisteren),
maar als je een slechte adem krijgt van Brian Molko's timbre raad ik je maar aan om hier te blijven :)

Hulp van m'n vrienden Liggett and Meyers graag?

Je herinnert je vast nog wel m'n nieuwjaarsresolutie?
Awel, gisterenavond dan maar de daad bij het woord gevoegd en zo rond een uur of 8 op het gemak m'n laatste sigaretje gerookt.
Zonder te veel fuss, anders wordt het weer zo'n opgefokte zaak, waardoor ik alleen nog maar méér wil roken.

Alles ging verbazend goed, tot Stina vanmorgen m'n naaischaar in haar pollen krijgt.
Ik zeg haar 'neen' & 'voorzichtig zijn' en blablabla...(natuurlijk had ik het pokkeding natuurlijk gewoon uit haar handen moeten rukken)
Terwijl ik een nanoseconde buk om wat op te ruimen wordt er boven het tafelblad een waarachtig slagveld geschapen.
Een kot in haar eigen vinger geknipt, tranen, paniek, rondspetterende isoBetadine,...

Op dan maar naar het spoed, waar alles, anderhalf uur later, heel wat beter bleek mee te vallen dan het bloedbad van weleer deed vermoeden.
Maar ondertussen stonden m'n zenuwtjes op knappen van de stress! Een hevig heb-sigaret-nodig-moment.
Alleen de rede weerhield me ervan van om Epoes z'n haar af te knippen en ceremoniëel te gaan oproken...
Maar ik hield stand!
Amper.
Maar toch!

De Jeugd van Tegenwoordig

21u.45
"Links! rechts! links! rechts! Schudde met die kutte."
(luister hier)
Ja hoor, van fijnzinnigheid moet je ze niet verdenken De Jeugd van Tegenwoordig.
Maar niettemin zat de sfeer er direct in gisteren in Trix.
Supervette beats en véél tongue-in-cheeck.

19u.
Onze babysit verschijnt op de stoep.
Even had ik gevreesd voor een schaapachtig kauwende zestienjarige waar spontaan een jeugdpuistje open-plopt bij de eerste kreet die Stina slaakt, maar deze ziet eruit alsof ze al wat strepen op heur palmares staan heeft.
Ze is welbespraakt & vriendelijk en Stina kan het direct super met haar vinden.
Een vlekkeloze babysit-ontmaagding dus.
Ze lijkt misschien iets té perfect maar ik doe het af als wat teveel een goeie indruk willen maken, been there, done that.

22u.15
"Moeders met dochters ze verachten me
Ben van Baksteen. alsof je dat niet ruikt
Want de één is dik en de ander gebruikt"
(luister hier)
Watskeburt?
Moeders met dochters? O Ja, toch even een sms versturen naar de babysit.
Stina is vlekkeloos te slapen gelegd. Zuchtslaking.

23u.45
Een gigantische, oranje maan doemt op voor de auto terwijl ik de babysit huiswaarts breng.
"Ik vind de maan, in al haar vormen, enorm faschinerend", zegt ze. "Uren kan ik ernaar staren en haar bekijken. Sommige beelden van de maan zou ik voor eeuwig willen vastleggen en koesteren"
Ik kijk lichtjes verbaasd rechts, richting passagierszetel, en ik dacht warempel even een verdomse aureool boven haar hoofd te zien zweven.
18 en nu al heiliger dan de paus, en dat in míjn auto?
Sebiet stigmatavlekken op mijn zetels. merde

22u.25
"Pak de slang vast,
doe de stofzuiger.
Gooi die zak leeg,
doe de stofzuiger.
Tuit je lippen,
doe de stofzuiger.
Door je knietjes,
doe de stofzuiger.
In Italië heet dit dansje fellatio."
(luister hier)

De jeugd van tegenwoordig? Hij komt in alle maten & gewichten!

Fuck Kevin

De uitleg die BuzzingBees postte in de comments klinkt wel heel plausibel.
En toen ik heer Kevin's facebookprofiel es van naderbij bekeek...
...viel mijne frank.
Ik voel mij precies een beetje misbruikt, en ook vreselijk naïef natuurlijk.
Oh well, morgen gaat het richting Frankrijk voor een paar dagen, in the meantime hoop ik dat 'Kevin', of hoe hij ook mag heten, zijn tenen eraf vriezen.
En iets creatiefs met syfilis behoort ook nog tot de opties, eerst es zien hoe gekrenkt mijn romantische ziel morgenvroeg nog blijkt te zijn.