Schuldgevoel

Als ik het met mijn mama op een winkelen zet, kom ik altijd met veel minder dan ik eigenlijk wou, thuis.
Zij is mijn papegaaitje. Vanboven op m'n schouder zit ze, en ze herhaalt haar mantra met veel geduld de ganse dag door; 'Mo bietje, heb je dat wel nodig, leg dat eens terug'.

Zondag kreeg ik nog een laat verjaardagsfeestje en bijbehorende cadeautjes.
Met als gevolg dat er als sinds zondag een flinke duit in mijn portemonnee zit te jeuken.
Al de ganse week zit ik diep na te denken over wat ik met de cent zal aanvangen, en nu viel gisteren mijn linkeroog op m'n afgedragen mobieltje.
De batterij is nooit je dat geweest, en het zilveren uiterlijk begint er ook hier en daar al duchtig vanaf te brokkelen. Echt een sloore van een GSM dus.
Maar destijds veel voor betaald en ik wou m'n lot niet ontlopen dus ik gebruik m'n GSM al trouw meer dan 4 jaar. Dat is ongeveer 100 jaar in mensenjaren. Of 400 in hondenjaren... een eeuwigheid kortom.
Met een kersvers doel voor ogen, zwier ik gezwind het internet op en stoot op een schoon zwart gsmpje. Met camera/video/MP3 speler, veel geheugen, veel batterij..veel vanalles en vooral veel meer dan m'n huidige kleinood.

En plots was ze daar in m'n hoofd, het papegaaitje.
'Bietje toh, en je hebt nog maar een huis gekocht. Dat gaat niet kunnen blijven duren hé. How zeg, en dan nog zo'n duur model terwijl dat ze tegenwoordig GSM's bijna gratis weggeven'.
Alleejong, een lange-afstands-papegaaitje.
Wonderlijke telepathie was er aan te pas gekomen om mij te verhoeden van mijn hoogtechnologische aankoop. Schuldgevoel, mij aangepraat door het denkbeeldige papegaaitje, maakte zich meester van mij en de nieuwe GSM werd niet de mijne.

Dus nu ben ik online op zoek naar een deftige tweedehands vriezer om m'n verjaardagscent in te investeren. Zie, want vriezers, dat vinden papegaaitjes vast wél een goed idee.
(ik hoor althans geen stemmetjes). vingers kruisen.