Got wood?

Hectische tijden hier. Stapels bananedozen worden ingepakt. Het ene huis wordt steeds leger, terwijl het andere gestaag volloopt.
Ginds begint er wat meer 'ons' te komen, alhoewel al onze hebbedingen heus niet àlle oerklassieke stijlelementen zullen kunnen maskeren 'in den beginne'.
Dus zolang de eerste reep tapis-plein er nog niet afgetrokken is, en de eerste klad roomgeel behangpapier gesneuveld is, vragen we wel wat inbeeldingsvermogen van onze toekomstige bezoekers.
Geen nood, we zullen voldoende narcotica voorzien om onze interieurtekortkomingen te verdoezelen.
Maar hoe langer hoe meer de verhuis vordert, hoe meer we nu beseffen wat voor een zee aan ruimte we daar zo zullen hebben (of hoe weinig meubels we nu hebben..het glas is halfvol of halfleeg, zo u wil).
Dus stelden we onszelf, terwijl we eigenlijk vanalles beters te doen hebben, een doel voor ogen: het vinden van een heuse eetkamertafel.
Van onze "moooi"-tafel houden we nog steeds zielsveel, maar hij schiet soms schromelijk tekort als je met 5 of meer mensen bent, dus deze krijgt de nieuwe glansrijke rol van keukentafel.
Plus we zochten ook een eetkamertafel die warmte uitstraalt, uitnodigt tot oeverloos gelul en urenlange ontboezemingen.
Eentje waaraan iedereen die ons na aan het hart ligt een plek kan krijgen.
Eentje die na 20 jaar zal vertellen aan Stina waar ze die ene keer met haar markeerstift van haar kleurboek af ging.
Eentje waar nooit een tafellaken op zal liggen, want datgene wat hij in zijn eiken naaktheid zal te vertellen hebben, zoveel mooier zal zijn dan eender welk tafelkleed ter wereld.
Iedere vlek wordt het bewijs van een hoofdstuk, t'een vast al wel schooner dan het ander, maar met steeds de tafel als stille getuige.

In Grobbendonk (of all places) vonden we wat we zochten; 4 planken van oude (gerecupereerde) eik , ons tafelblad.
Ons roomgele behangpapier *puh*, geen mens die er nog zal op letten.
Schuif gerust aan...