Control / 24 hour party people

Anyway ergens mid jaren negentig ben ik nog even new waver geweest ...
Eigenlijk zo fake als wat, ik had een mega grote poster van Ian Curtis boven mijn bed in het internaat zonder, "love will tear us apart" niet meegerekend, één noot van hun muziek gehoord te hebben.
Ach, op je zestiende en met genoeg zwart potlood rond je ogen & een knoert van een attitude-problem raak je ermee weg i guess :)
En geen nood, later schaafde ik mijn gebrekkige kennis, uit eerlijke schaamte, wel bij.
Het begon met 'Control' van Anton Corbijn, nog steeds één van de prominentste portretfotografen van al wat beroemd is en/of musiceert, en die nu dus aan het filmen geslaan is.
Fotografisch schiet te film niet te kort. Prachtige beelden van het druilerige voorstadje waar Curtis opgroeide, broeierige concertbeelden, en natuurlijk een knoert van een soundtrack.
Het enige me misschien soms een beetje tegen de borst stootte was het bijna onverdeelde bijna heroïsche beeld dat Corbijn ophangt van Ian Curtis.
Deze film deed me terug grijpen naar '24 hour party people' (zie foto) van Michael Winterbottom. Persoonlijk vind ik deze veel interessanter omdat hij echt een tijdspanne omarmt. Pakweg van het begin van de punk tot en met het begin van de rave cultuur.
Rode draad is het werk en leven van Tony Wilson, oprichter van Factory records, en Manchester als achtergrond & kweekvijver voor al het muzikale talent aldaar.
Echt een must voor muziekliefhebbers. Ook met een grote hap Joy Division/Ian Curtis maar de film toont meer dan dat. De sfeer van midden jaren zeventig tot begin jaren negentig.
En de Happy Mondays, samen met Dee-lite zo verguisd omdat ze volgens velen niet thuishoorden op de affiche van TW way back in 1991. 't was geen 'Rock' weetjewel.
En Orbital in de soundtrack. Nooit een affiche van opgehangen maar wel véééél van beluisterd.
Sweet sweet memories.

De eindstand
Control: 7/10
24 Hour party people: 8/10