Werchter (deel 3) aka 'Waag de sprong'

Een kind op de wereld persen is geen sinicure.
Anatomisch lijkt het meer op een wrede grap, zo'n groot hoofd en zo'n klein..enfin..u snapt hem wel.
Na de bevalling krijg je nog een paar tips mee om alles wat terug op z'n plek te krijgen en hup..met vers jong wordt u al uit het ziekenhuis gebonjourd.

Alles leek goed te komen, mijn lijf voelde stilletjesaan weer als het oude aan...
tot vorig jaar in Werchter.
The Chemical Brothers kwamen op, en het tweede nummer dat ze in de set gooiden was 'Galvanize'.
Ik word wild en waag een sprong in de lucht samen met duizenden anderen.
Duizenden anderen die 8 maanden eerder waarschijnlijk geen kind op de wereld hadden geperst, want rondom mij zie ik enkel maar blije gezichten.
Mijn gezicht is er eerder eentje van totale verbijstering.

In een flashback zie ik de kinesiste van het ziekenhuis voor me staan: "En niet vergeten die bodembekkenspierkes te trainen hé".
Hey, met een versgeperst kind in de armen is de strakheid van mijn Va-jayjay wel de laatste van mijn zorgen...

Terwijl ik met schaamrood op de wangen naar de toiletten van Werchter strompel, vloek ik binnensmonds "had ik maar geluisterd".
Ik zie al een leven met incontinentieluiers voor me, grotemensenpampers die van mijn kont een onoverzienbare vlakte maken.
Eenmaal op de wc stel ik vast dat het allemaal wel meevalt, de kluts water die m'n lichaam verliet bij m'n fameuze sprong, blijken uiteindelijk slechts een aantal druppels.

Maar zijt maar zeker dat ik het voorbije jaar getraind heb!
Denkbeeldige noten werden vakkundig gekraakt tijdens het werk, de afwas, voor het slapengaan...you name it, i was at it!
De proef op de som namen we al bij Justice in de AB, maar dit weekend ging ik er voluit voor..
Moest er olympisch goud bestaan voor een afgetrainde foef, je zou mijn naam zien prijken op de website van het IOC!