Operate!

Gisterenavondlaat nog even in de badkamer gedoken voor een uitgebreid baden.
Noeste waterwerken-mannen hadden ons komen meedelen dat er gewerkt moest worden in de straat, en dat ze ons daarom vandaag onze portie H2O gingen ontnemen.

Mijn haardos begon al een lichte patine te vertonen (lees: het begon waarlijk tegen mijn hoofd te plakken) dus ik dacht 'the time is now'. Temeer omdat de kans bestond dat ik vandaag een lift moest versieren.
Eenmaal voor de spiegel en onder de lichten viel ie me weer op.
Zo vlak onder mijn rechteroog, een witte talgophoping.
En voor u het woord 'puist' in de mond neemt...neen het is geen puist, gewoon een talgophoping, trust me. Had het een puist geweest dan was ik 5 minuten later van het onding verlost geweest.

Want oja, dat erfde ik van mijn moeder. De behoefte om iedere oneffenheid in m'n gelaat aan te vallen met de grofste der middelen.
Eerst kwamen gewoon mijn nagels eraan te pas, derna met een doekje nog wat liggen pitsen.
Met een naaldje prikken en opnieuw pitsen, en dat zo maal 10.
Dus ongeveer 20 minuten, en een vervaarlijk rood uitslaand oog, later, was de talgophoping (nog steeds geen puist hoor) er nóg niet uit.
Na een warme douche de ultieme pitstechniek met 2 wattenstokjes geprobeerd en jawel daar was ie.
Wit, en teleurstellend klein voor zoveel zeer.
Resultaat: Een mega blauw/rode vlek onder m'n oog.
En laat uw bedenkelijk fronsen maar voor wat het is want in mijn vrouwenbrein lijkt zo'n vlek veel minder erg dan zo'n talgophoping.
Want dat heeft toch verdomd veel weg van een puist...
And we can't have none of that!