Hoe mijn linkerarm vastgroeide aan zijn rug...

Doorslapen? Doet hij niet.
Alleen een beetje in z'n park domweg liggen groeien? Staat niet in zijn woordenboek.

Ik probeer het hem nochthans met man en macht duidelijk te maken: Ik perste jou eruit, die arm die af en toe, of nee nog beter, VAAK onder je kont komt te liggen hoort daar niet, i repeat, NIET bij.
Echt, moest ik niet beter weten, ik zou denken dat hij met Spina Bifida om de oren werd geslaan in het prille stadium van zijn celdeling, en dat mijn arm het enige lichaamsdeel in de ganse wijde wereld is dat ook maar enigszins het gat kan dichten.
De jongen heeft meer huidhonger dan een Swittel-overlever.

Maar we mogen niet klagen, *op fluitertoon* soms slaapt hij al es zes uur na elkaar.
En hij lacht zo schoon. Toegegeven, wel vaker naar 't plafond dan naar mij maar tja, ik ben dan ook maar het equivalent van een ligstoel.
Maar wel een ligstoel die ondertussen al met behendig met één hand kan typen, zo zie je maar weer.