maandag 7 december 2009

The boy who makes my uterus shrink - de postpartum-post

Vagina.
Voila, het is er uit. Dan hoef ik het niet nòg eens zo nodig daarover te hebben.
Neen, in deze post probeer ik eens boven de navel te blijven.
We hebben tenslotte al genoeg geleuterd over mijn anatomie daar down below, niet?

Laten we het even hebben over het nu gaat, met zo'n kersverse baby.
Dat is, als ik tenminste niet halverwege het typen van deze post in een coma zak vanwege het acute slaapgebrek die stilletjes aan m'n cranium vreet.

Spoelen we even terug naar een kleine drie weken geleden.
Mijn kersverse zoon trekt luttele uren na zijn geboorte even alle registers open en spontaan plooit mijn lijf zich dubbel.
Niet figuurlijk, neen, letterlijk. Als bij wonder sta ik oog in oog met een verloren gewaand eksteroog op mijn grote teen. En er is pijn.
Niet het soort van 'au ik kan niet op een harde stoel gaan zitten'-pijn, want die is er uiteraard ook (even aanstippen hoe ik het V-woord vakkundig weet te omzeilen), nowp deze is van een heel ander kaliber.
Blijkt mijn kleine vent een soort bovennatuurlijke schreeuw te hebben.
Niet enkel laat hij m'n trommelvliezen trillen als waren het loshangende drumvellen, neen, hij slaagt er bovendien ook in om m'n baarmoeder te laten krimpen met z'n prille gekweel.
No kidding.
Dus telkens ik z'n onderlip ook nog maar enigzins zie loskomen van z'n bovenlip spurt ik als een bezetene naar z'n plastieken hospitaalkribbe om hem te sussen, wiegen, het zwijgen opleggen tout court. Een lumbago ontwijken en hem tijdig voeden lijken opeens mijn voornaamste dagtaken.
En dan te bedenken dat ik ooit een leven had.

Gelukkig komt er een paar dagen later wat variatie.
Terwijl m'n baarmoeder denkt van 'hm genoeg gekrompen voor dit jaar' denkt m'n schaamhaar 'heyyy, where we at bitches? Let's grrroow'
-dju, nu ga ik toch weer onder de navel. Maar even mezelf een schouderklopje geven, nog steeds geen V-woord te bespeuren!-
Tijdens de bevalling was er dus ook een scheer-grage vroedvrouw in de buurt, en ik vervloek haar die eerste dagen meermaals.
Ik word gek van de jeuk, maar gelukkig hangen daar om de aandacht wat af te leiden, waar ooit m'n borsten waren, twee keien die ieder moment kunnen exploderen en de wereld voor eeuwig onderdompelen in een witte melkachtige gloed.
Dus van dubbelplooien en rondhollen, gaan we naar niet-krabben en niet-ontploffen.

Oja, en niet-slapen, maar dàt wist u dan al weer.

2 opmerkingen:

Nathalie zei

ik voorzie een grote toekomst in death metal bands voor uw zoon :)
vindt U het erg als ik het boek over de postbevalling niet koop ;)?

zapnimf zei

Komaan, volgende post, ben bijgelezen...
Azooooo lachen (met een andermans miserie/wonder)