zondag 22 november 2009

Baby - en...plop! Een smurf!

Niet dat ik in m'n schrijfsels wou laten uitschijnen dat het hier van kwaad naar erger zou gaan.
Alhoewel het er, na het redelijk doenbaar verwerven van die 5cm, natuurlijk niet minder pijnlijk op werd...
Maar vorige keer kwam er een epdiurale aan te pas dus een echt realistisch beeld van de pijn die me te wachten stond had ik niet echt. Ik ben vorige keer zelf even in slaap gesukkeld, go figure...

Deze keer wierp ik me echter vo-llé-dig in de strijd.
Als de centimeters bleven komen ging ik het deze keer zonder epi doen.
Ik begaf me achtereenvolgens op een soort denkbeeldige stairmaster en een echte springbal, en deed dingen die vaagweg als een foute lambada konden geïnterpreteerd worden.
Maar man, ik plukte de vruchten!
Dat ik er ondertussen maar wat belachelijk liep bij te doen kon me gestolen worden.
Dat geboortekanaal deed deze keer beter zijn werk dan pakweg 't Kallosluis hier verder in de straat.
Om 12u stipt werd ik dan ook de verloskamer binnengerold, ready to rumba.
Vanaf dat ogenblik werd het een soort getouwtrek tussen volstrekte hilariteit en oerkrachten van een hoger niveau.

Ken je van die ratelende mannetjes die veilingen voorzitten?
Mijn gyneacoloog neemt plaats voor de verlostafel alwaar ik al weinig elegant opgerold ben.
Hij aanschouwt mijn...euh...tafereel, denk bloedbad in Fallujah, en terstond word zijn inner-gyneacologen-gen aangesproken.
Zijn pupillen verwijden, hij opent z'n mond, neemt een grote hap lucht en begint dan een stortvloed van aanmoedigingen over me heen te kieperen. Denk veilingsmannetjes soort kieperen.
Ik kijk hem voor een nanoseconde vol ongeloof aan, en net als ik denk in lachen uit te barsten is daar HALLO PERSWEE!
2 minuten later kijk ik verdwaasd de verloskamer rond om te zien vanwaar die oerschreeuw komt om enkel te moeten vaststellen dat ìk het was die zonet even de geluidsbarrière doorbrak.
Het doet echt pijn, maar vreemd genoeg kan ik maar aan twee dingen denken; spaghetti en een dutje.
Maar niet voor lang natuurlijk want alweer wordt een wee in de strijd gegooid.
Nog even later sla ik compleet in paniek, maar gelukkig is daar de Epoes en een redelijk dominante vroedmadam die me nog door de laatste minuten heen loodsen..

Plots is het 12u34 en wordt er een blauw vleespopje op m'n buik gezwierd, en alles wordt stil.
Stil & blauw zijn niet direct eigenschappen die horen bij een pasgeborene dus toch maar even mee om de luchtwegen vrij te maken..
Dan kan ik hem uiteindelijk echt vastpakken, roze & huilend..onze man.

En nét als het dreigt volledig te verzanden in een heuse tearjerker - ik zie u zo al zitten met een licht bewaterd oog - brengt de gyneacoloog gelukkig wat tegengewicht door wat vrolijk aan het resterend stukje navelstreng te snokken, placenta weetjewel.
Ja ja moedergevoelens zijn schoon en machtig sterk zo vlak na de bevalling, maar denkt hij nu echt dat ik het niet merk? Het geprik, en genaai. Dude, stop messing with my lady parts.

De daaropvolgende uren waren uiteraard opperste ontroering

5 opmerkingen:

zapnimf zei

Genomineerd tot grappigste bevallingsverhaal ooit!
Geweldig!

Oja, gefeliciteerd ook nog!

Mieke zei

Idd, een gewéldig verhaal!!! Wat ik me nog afvroeg... Welke gyn had je nu? :)

T* zei

@nimf: te veel eer!
@mieke: Catry - de ratelende verlosser :)

Mieke zei

Hij is goed he ;) ... En nie lelijk om naar te kijken! :)

ilse zei

waha. ik kom hier voor het eerst en ik moest lachen jong. spagetti en dutjes, good one. ik was vooral bezig met mijn jeukend gezicht (terwijl er tegelijk een gigantisch gat in mijn buik werd gesneden) en mijn eerste gedachte toen ik Mira zag was :"huh? een negerke?" Verdovingen zijn de max.