Hé? Wadde? Huh? *schaapachtige blik*

Iedereen die met mij al de kunst van het converseren plachtte aan te gaan, kan het u nageven: ik ben nogal aan de dove kant.
Laat die 'nogal' uit de vorige zin misschien maar beter achterwege...
Ettelijke malen heb ik al ten overstaan een winkelbediende gestaan die me met vragende blik aankeek, wachtend op het verlossende antwoord op haar/zijn vraag.
Een vraag die mij natuurlijk weer volledig ontgaan was wegens teveel omgevingsgeluid. En daar stonden we dan, schaapachtig en minzaam naar elkaar te glimlachen, tot mijne frank viel en ik weeral wist hoe laat het was; Ik had het weeral maar es niet gehoord.

Vandaag de dove koe bij de horens gevat en op naar de Neus-Keel-Oor-furie genaamd Dr. Czajkowski -what's in a name?.
Toen ik haar vertelde dat beperkt gehoor zo zijn voordelen heeft, dat ik bijvoorbeeld als ik op m'n goede oor slaap ik nooit hoor dat Stina huilt, liep ze lichtjes rood aan en begon me vierkant uit te lachen. "Goed oor? Jij hebt géén 'goed' oor!"
Toegegeven, een gehoorverlies van 70 decibel links, en eentje van 45 rechts, zijn niet bepaald resultaten om over naar huis te schrijven.
Het enige goede nieuws is dat al dit prettigs geen gevolg is van gehoorbeschadiging (oef, bijna werd mijne vroegste-kinderherinnering aan een legendarisch concert van Robert Palmer in de Brielpoort aan diggelen geslagen)

Terug naar de les: Ik ben blijkbaar gezegend met Otosclerose, een verbening van de middenoorbeentjes. Enige oplossing is een stapedotomie; de beentjes losmaken en het stijgbeugeltje grotendeels vervangen door een prothese. Lekker.

Maar eerst volgen er nog scans en wat extra tests, kwestie van niet nodeloos mijn stijgbeugeltje te castreren.
Soit, Ik ben eigenlijk wel blij dat na jaren van gesukkel er eindelijk wat schot in de zaak komt...

to be continued