The drugs work

5 augustus

6u: ik mag niet eten, drinken of roken. En ik moet om zes uur opstaan.
Neen. Keert u even terug, wilt u?
Wedden dat uw oog veels te snel over vorig zin gleed?
Wacht, ik vat het even voor u samen om de ernst van de zaak te onderstrepen:
nuchter, en oja hahaha nog steeds werkloos, om zes uur s'ochtends...dat voorspelt niet veel lekkers now does it?

8u: mijn happy-feelings krijgen alweer een deuk als ik de vestimentaire code voor die dag onder mijn neus geschoven wordt: één groene papieren muts en één operatieschort.
Ik werp de verpleegster een blik toe die vrijelijk te interpreteren valt als;
"Dame, ik wandel nog liever de Meir af met een knoert van een camel-toe, en een haaruitgroei van zes maanden ver.
Op een zaterdag.
Bij -5°C."
Is het u trouwens al opgevallen hoe verpleegsters echt niet te vermurwen zijn?
Gelukkig wordt al snel een blauwe pil onder m'n tong geschoven om het fashionista-euvel van weleer te doen verhuizen naar lucy in the sky met diamonds en nog wat strawberry-fields aan toe!

8u.30: Mijn anesthesist excuseert zich terwijl hij mijn linkerhand tot steak haché herleidt, maar ik lach hem minzaam toe.
"het is ok, ik heb de blauwe pil gekregen"
Zijn lach verraadt dat hij weet waarover ik het heb.
En net als ik hem wil vragen wie hun blauwe-pil-dealer is, en of hij op Facebook zit, wordt ik vakkundig naar een andere dimensie gecatapulteerd.

12u: Terug op de kamer. Whatever. Blauwe pil.

14u: Ik krijg een roommate, en beschuit. Yep, dat is nu toch ook wel EXCACT wat ìk zou voorschotelen aan iemand die luttele uren eerder geïntubeerd werd.
Lekker droge, schurende beschuit.
Ik gebruik de aardbeienconfituur royaal maar helaas, ik blijf me een mismeesterde Linda Lovelace voelen na de zoveelste take van hèt finale cumshot.

18u: boterhammen. En nu valt me pas op dat ik beter hoor, en dat m'n smaakpappillen niet meer deugen wegens een lichtjes getoucheerde smaakzenuw. Maar ik klaag niet.
Behalve een bebloede oorlel zie ik er ook helemaal niet geopereerd uit, toch wel een meevaller als ik de dame aan de andere kant van de kamer gadeslaag: een dikke neus en twee tampons in haar neusgaatjes.
Mijn empathie weerhoudt me ervan haar uit te lachen, en maar goed ook want als ik een halfuur later uit bed probeer te geraken blijkt dat mijn evenwicht het equivalent bereikt heeft van een onwelriekend oud mannetje met een kanjer van een alcoholverslaving.

We zijn aan mekaar gewaagd, zij & ik.
Tamponneus en Zatte oorlel.

Ik vergeet die avond nog te vragen of zij soms de naam van de dealer weet...

A glimpse of heaven

..vandaag, in Berchem. Omdat het hier nu eenmaal niet allemaal kommer & kwel hoeft te zijn.
Een werkplek binnenlopen waarvan je denkt "i so belong here"
Veel wit, veel ruimte en licht, toffe madammen overal.
Een jobinterview waarbij ik me moest inhouden om niet af te ronden met "gaan we nu samen een terraske doen? ik trakteer."

Nog twee-en-een-halve week geruisloos wachten bij de telefoon.
Please hire me, i love you already.

Duimt u mee?

The giant peach

Ha! Hier ben ik dan!
U denkt vast wel dat ik me voorbije maanden te pletter ploeterde op m'n nieuwe job, maar niets is helaas minder waar...
Het bereik van de wifi doet het gewoon niet zo goed hier in de onderwereld of unemployment.

Menig cv ging reeds de deur uit, helaas met als enige resultaat dat diverse HR-medewerkers te lande me alvast veel succes wensten bij het verdere verloop van mijn carrière.
Ik voelde me bijna geruggesteund door zoveel aanmoedigende woorden.
Bijna, want laten we wel wezen; hoe je drol ook inpakt, still smells like shit.

Eén jobinterview kwam er alsnog uit de bus.
Correctie, een interview was het niet echt, meer een rondje 'deze job is echt niets voor jou, maar we wilden toch eens zien of je niet zo wanhopig was dat je hem toch zou willen'
Dan maar niet.

Blijkt echter dat de lastigste euvels in gans het proces van mezelf prostitueren op de arbeidsmarkt volgende zijn: mijn gehoor, en mezelf...
Mijn gehoor, as you may recall, heeft nu een absoluut dieptepunt bereikt. Het goede nieuws, als je het breken van je middenoorbeentjes al zo kunt noemen, is dat het nu eindelijk slecht genoeg is voor een operatie. 5 augustus.
Maar hoe pak je dat in op een jobinterview?
"Ik ben potdoof, maar écht, na 5 augustus wordt alles weer beter"...juuuuiiiiist.
Is net als zeggen tegen bedcandy; "Hey, m'n kont ziet er nù gigantisch uit, maar als we elkaar eeuwige trouw beloven zal het op magische wijze krimpen tot een strakke peach!"?
Wachten tot nà 5 augustus dan maar?
Oja, solliciteren met zalf die uit m'n linkeroor drupt lijkt mij ook zo'n ab-so-lute winner!

Rest nog mezelf...Dingen die ik de voorbije weken in aanmerking nam om 'te gaan doen*':
Fotograaf, Administratief bediende, Graficus, Webdesigner, Verkoopster, Stand-up comedienne, Leraar middelbaar onderwijs, Leraar lager onderwijs, Leraar hoger onderwijs, Communicatie medewerker, Opvoeder...
zelfs Cipier hield het een paar uur vol, maar die hebben écht wel lelijke uniforms, niemand die gelooft dat uit dié lelijke broeken een strakke peach kan groeien. Juist?



*te gaan doen: als in, werk/bijscholing

Blood on the (work)floor

Heb ik u ooit al verteld hoe slecht betaald het statuut van thuisblijfwijf is?
Wel, bij deze...
Enfin, ik klaag niet, maar feit is wel dat we hier een beetje het vet van ons spaarboekje moeten afromen om grote uitgaven te dekken.
Komt daarbij dat ik het een beetje gehad heb met kinderkonten..klink ik nu opeens als een tot inkeer gekomen bisschop?
Niet kinderkonten tout court, neen, maar wel twentyfour-seven kinderkonten..
En nu onze jongeheer besloten heeft van wat nachten door te slapen groeit hier gestaag het besef dat ik nog iets meer kan dan enkel bij bewustzijn blijven, en ja, dat van die bankrekening vertelde ik reeds...

Technisch gesproken heb ik nog een job, oh heilig statuut der loopbaanonderbreking, maar daar terug naartoe is geen optie. We verhuisden verderweg, en ik ben me ook gaan realiseren dat ik geen 8uur per dag meer achter een pc wil zitten..

En nét dan kwam er op de site van de VDAB een schoon vacatureken uitgerold in het Suske & Wiske-museum in Kalmthout.
Het Suske & Wiske-museum! *ongewoon uitgelaten tronie*
Anywoo, ik deed mee aan het provinciaal examen en slaagde..
helemaal niet.
Om maar niet te zeggen, ik zoog.
Ik zoog zo hard, dat er een soort vacuum ontstond alwaar idiotie & 'gebrek aan creativiteit' (quote van de verbeterende jury) een soort algemeen goed waren.
Dat ik de dag van het examen zwaar menstrueerde, en met een knoert van een migraine om de oren werd geslagen, riep ik maar niet in als excuus, dat staat zo lullig op een examenformulier, don'tcha think? *must i always speak of my flamous?*

Dus het ongebreidelde enthousiasme waarmee ik dacht hier even vlug een job binnen te halen, heeft plaats geruimd voor een gevoel van 'oh mijn god help, ik ben van de arbeidsmarkt afgevallen...kan iemand van daarboven een touw naar beneden werpen? IEMAND? *echo echo echo*...'

Dit
wordt
niet
gemakkelijk...

(to be continued)

Ternauwerdood niet verdrinken

..in haar ogen. Telkenmale.
Mocht u denken dat m'n dochter aan een vreemde huidziekte lijdt, dan kan ik u bij deze geruststellen; deze foto is genomen in de klas, vlak voor het grootouderfeest alwaar mijn spruit de glansrijke rol van koe vertolkte. Uiers incluis.
Ze heerste, voor zover een koe met nylon uiers kan heersen natuurlijk.
Plus, ze is 3,5, dus het is nu ook weer niet dat ze een vrijelijke interpretatie van het Zwanenmeer ofzo neerzette...hold your horses Ballets C. de la B.
Ok, eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ze maar wat achter de juf liep te hollen, maar toch, ze heerste!

Maar terug naar die ogen. Ik koester elke blik want ei zo na mocht ik weer een penitentiair complex vanbinnen gaan aanschouwen.
Wegens kindermishandeling natuurlijk, of wat dacht u?
En neen, ik oefende niet m'n backhand op die neverending-wimpers, vreest niet!

Ze slaagde er weer helemaal in haar ukkie in zichzelf te kastijden tot het zaakje er wel zeeer verdacht begon uit te zien (is dat de kinderbescherming die ik daar hoor kloppen op mijn deurken fijn?)
Eerst ging de neus tegen de kast in een verwoede poging te microgolfoven te openen,
dan donderde ze ettelijke treden van de trap uit enthousiasme omdat haar favoriete schoolkameraadje gearriveerd was om te spelen.
En s'avonds, als kers op de taart, ging ze met haar smikkeltje uit de zetel, smak tegen de grond, alwaar snel een purp'ren paasei uit het niets op haar voorhoofd rees om de ernst van de situatie te onderstrepen.

Iedere wetsdokter die deze letsels ziet, zwiert me met een enkeltje richting Leuven Centraal.
Gegarandeerd.
Ik ben eraan voor de moeite..
Gelukkig heb ik die mooie ogen om aan te denken als het me weer even teveel wordt in de douches van de gevangenis.
Zeep iemand?

the brain sucker

Hij is de max, en hij is mijn nummer één fan. Echt.
Er komt een dag dat ik de kamer binnenwandel en z'n onderkaak gewoon losschiet van de rest van zijn gezicht omdat hij weer zo wijd zijn mond openklapt van blijdschap. In luttele ogenblikken nabukodonosor-modus, go figure.

Maar al die adoratie zorgt er ook wel voor dat hij me s'nachts ook es graag ziet..zo'n keer of twee.
Waar m'n dochter het na een maandje of twee al voor bekeken hield, dat nachtbraken, blijft hij vol houden, reeds viereneenhalve maand.
Damn you crazy diamond, 'k zien u geiren (maar liefst tijdens de kantooruren)

chocolate will kill you

Op de terugweg van de lokale supermarkt daagde het me plots dat ik een handvol pralines was vergeten kopen om m'n beider grootmoeders te verblijden. Een trip naar de heimat stond namelijk weer op het programma.
Vlak voor ik de hemisfeer van Kallo binnenbol besluit ik dan maar om nog even halt te houden bij de laatste bakkerij die m'n pad kruist.

Twee doosjes. Halve kilo elk. Op de gram gewogen kwam het op 23.69 euri.
Terwijl de blozende bakkersvrouw nog wat onhandig een kneuterig strikje probeert te vouwen, dood ik de tijd met het bijeenzoeken van 3 euro en 69 cent. Ik vouw er een lapje van 50 euro onder, en sta te glunderen gelijk een verdomd wiskundig genie.
Zie daar vrouwe, gepast kleingeld.
Krijgen bakkersvrouwen daar terstond geen blijde gevoelens van? Ik dacht van wel.
Maar ja, het was me weer het dagje, dus in plaats van blijde gevoelens werd mìjn bakkersvrouw terstond met algehele idiotie geslagen.
Ze wipt me gezwind 27 euro in de pollen en nog "n'een prettige dag" verder aan toe..

Vrouwe, ik slaap gemiddeld 5 uur per nacht.
Volzinnen vormen lukt me al een tijd niet meer, m'n primaire lichaamsfuncties onder controle houden nog net.
Ik staar als een geslagen hond naar de 27 euro en probeer m'n resterende hersencellen aan het rekenen te krijgen...
Hey, spendeerde ik niet net 3 belangrijke minuten van m'n leven aan het bijeenschrapen van 3 EURO EN 69 FUCKING CENT?

Ik wijs haar voorzichtjes, weliswaar rood aangelopen, maar toch beleefd op heur wiskundige fout.
En dan vervalt zij in een soort bakkersmantra; "23 euro en 27 euro is toch 50 euro?"
Ze zegt het met zo'n fierheid dat ik ervan overtuigd geraak dat er een soort geheim bakkersvrouwen-gilde is waar ze dit vele malen hebben moeten oefenen.
"Jaja, maar ik gaf u 53 euro en 69 cent"
Zij: "Maar allez, 27 euro en 23 euro is toch 50 euro"
...ik kan zo nog een tijdje doorgaan...
Echt.

Ik val bijna om van uitputting, en zoek steun bij de wachtende klanten achter me...
Terstond vormen ze een team die duidelijk aan mijn kant staat, juicht, nog mensen die kunnen rekenen! Laat het een wonder heten!
En dan gaan we maar samen aan het orakelen "Je vergeet de 3 euro en 69 cent, je vergeet de 3 euro en 69 cent,..."
En plots krijgt ook mijn meelhoofd het grote licht te aanschouwen..."Drie euro en 69 cent"
Ze wordt bloedrood, en mijn bloeddruk bereikt een all new high.
Leonidas nog aan toe zeg.

Volgend jaar wordt het wijn voor de grootmoeders.

Ik weet het. In het licht van de eeuwigheid is dit niet belangrijk maar ik ben dan ook alle gevoel voor perspectief kwijt aan het spelen.
Volgende week: over hoe ik over de rooie ga wegens, euh, kweetnie...de zon die opkomt ofzo?

Hoe mijn linkerarm vastgroeide aan zijn rug...

Doorslapen? Doet hij niet.
Alleen een beetje in z'n park domweg liggen groeien? Staat niet in zijn woordenboek.

Ik probeer het hem nochthans met man en macht duidelijk te maken: Ik perste jou eruit, die arm die af en toe, of nee nog beter, VAAK onder je kont komt te liggen hoort daar niet, i repeat, NIET bij.
Echt, moest ik niet beter weten, ik zou denken dat hij met Spina Bifida om de oren werd geslaan in het prille stadium van zijn celdeling, en dat mijn arm het enige lichaamsdeel in de ganse wijde wereld is dat ook maar enigszins het gat kan dichten.
De jongen heeft meer huidhonger dan een Swittel-overlever.

Maar we mogen niet klagen, *op fluitertoon* soms slaapt hij al es zes uur na elkaar.
En hij lacht zo schoon. Toegegeven, wel vaker naar 't plafond dan naar mij maar tja, ik ben dan ook maar het equivalent van een ligstoel.
Maar wel een ligstoel die ondertussen al met behendig met één hand kan typen, zo zie je maar weer.

The boy who makes my uterus shrink - de postpartum-post

Vagina.
Voila, het is er uit. Dan hoef ik het niet nòg eens zo nodig daarover te hebben.
Neen, in deze post probeer ik eens boven de navel te blijven.
We hebben tenslotte al genoeg geleuterd over mijn anatomie daar down below, niet?

Laten we het even hebben over het nu gaat, met zo'n kersverse baby.
Dat is, als ik tenminste niet halverwege het typen van deze post in een coma zak vanwege het acute slaapgebrek die stilletjes aan m'n cranium vreet.

Spoelen we even terug naar een kleine drie weken geleden.
Mijn kersverse zoon trekt luttele uren na zijn geboorte even alle registers open en spontaan plooit mijn lijf zich dubbel.
Niet figuurlijk, neen, letterlijk. Als bij wonder sta ik oog in oog met een verloren gewaand eksteroog op mijn grote teen. En er is pijn.
Niet het soort van 'au ik kan niet op een harde stoel gaan zitten'-pijn, want die is er uiteraard ook (even aanstippen hoe ik het V-woord vakkundig weet te omzeilen), nowp deze is van een heel ander kaliber.
Blijkt mijn kleine vent een soort bovennatuurlijke schreeuw te hebben.
Niet enkel laat hij m'n trommelvliezen trillen als waren het loshangende drumvellen, neen, hij slaagt er bovendien ook in om m'n baarmoeder te laten krimpen met z'n prille gekweel.
No kidding.
Dus telkens ik z'n onderlip ook nog maar enigzins zie loskomen van z'n bovenlip spurt ik als een bezetene naar z'n plastieken hospitaalkribbe om hem te sussen, wiegen, het zwijgen opleggen tout court. Een lumbago ontwijken en hem tijdig voeden lijken opeens mijn voornaamste dagtaken.
En dan te bedenken dat ik ooit een leven had.

Gelukkig komt er een paar dagen later wat variatie.
Terwijl m'n baarmoeder denkt van 'hm genoeg gekrompen voor dit jaar' denkt m'n schaamhaar 'heyyy, where we at bitches? Let's grrroow'
-dju, nu ga ik toch weer onder de navel. Maar even mezelf een schouderklopje geven, nog steeds geen V-woord te bespeuren!-
Tijdens de bevalling was er dus ook een scheer-grage vroedvrouw in de buurt, en ik vervloek haar die eerste dagen meermaals.
Ik word gek van de jeuk, maar gelukkig hangen daar om de aandacht wat af te leiden, waar ooit m'n borsten waren, twee keien die ieder moment kunnen exploderen en de wereld voor eeuwig onderdompelen in een witte melkachtige gloed.
Dus van dubbelplooien en rondhollen, gaan we naar niet-krabben en niet-ontploffen.

Oja, en niet-slapen, maar dàt wist u dan al weer.

Baby - inbeeld

kiss me, I'm all sorts of pretty