Baby - inbeeld

kiss me, I'm all sorts of pretty

Baby - en...plop! Een smurf!

Niet dat ik in m'n schrijfsels wou laten uitschijnen dat het hier van kwaad naar erger zou gaan.
Alhoewel het er, na het redelijk doenbaar verwerven van die 5cm, natuurlijk niet minder pijnlijk op werd...
Maar vorige keer kwam er een epdiurale aan te pas dus een echt realistisch beeld van de pijn die me te wachten stond had ik niet echt. Ik ben vorige keer zelf even in slaap gesukkeld, go figure...

Deze keer wierp ik me echter vo-llé-dig in de strijd.
Als de centimeters bleven komen ging ik het deze keer zonder epi doen.
Ik begaf me achtereenvolgens op een soort denkbeeldige stairmaster en een echte springbal, en deed dingen die vaagweg als een foute lambada konden geïnterpreteerd worden.
Maar man, ik plukte de vruchten!
Dat ik er ondertussen maar wat belachelijk liep bij te doen kon me gestolen worden.
Dat geboortekanaal deed deze keer beter zijn werk dan pakweg 't Kallosluis hier verder in de straat.
Om 12u stipt werd ik dan ook de verloskamer binnengerold, ready to rumba.
Vanaf dat ogenblik werd het een soort getouwtrek tussen volstrekte hilariteit en oerkrachten van een hoger niveau.

Ken je van die ratelende mannetjes die veilingen voorzitten?
Mijn gyneacoloog neemt plaats voor de verlostafel alwaar ik al weinig elegant opgerold ben.
Hij aanschouwt mijn...euh...tafereel, denk bloedbad in Fallujah, en terstond word zijn inner-gyneacologen-gen aangesproken.
Zijn pupillen verwijden, hij opent z'n mond, neemt een grote hap lucht en begint dan een stortvloed van aanmoedigingen over me heen te kieperen. Denk veilingsmannetjes soort kieperen.
Ik kijk hem voor een nanoseconde vol ongeloof aan, en net als ik denk in lachen uit te barsten is daar HALLO PERSWEE!
2 minuten later kijk ik verdwaasd de verloskamer rond om te zien vanwaar die oerschreeuw komt om enkel te moeten vaststellen dat ìk het was die zonet even de geluidsbarrière doorbrak.
Het doet echt pijn, maar vreemd genoeg kan ik maar aan twee dingen denken; spaghetti en een dutje.
Maar niet voor lang natuurlijk want alweer wordt een wee in de strijd gegooid.
Nog even later sla ik compleet in paniek, maar gelukkig is daar de Epoes en een redelijk dominante vroedmadam die me nog door de laatste minuten heen loodsen..

Plots is het 12u34 en wordt er een blauw vleespopje op m'n buik gezwierd, en alles wordt stil.
Stil & blauw zijn niet direct eigenschappen die horen bij een pasgeborene dus toch maar even mee om de luchtwegen vrij te maken..
Dan kan ik hem uiteindelijk echt vastpakken, roze & huilend..onze man.

En nét als het dreigt volledig te verzanden in een heuse tearjerker - ik zie u zo al zitten met een licht bewaterd oog - brengt de gyneacoloog gelukkig wat tegengewicht door wat vrolijk aan het resterend stukje navelstreng te snokken, placenta weetjewel.
Ja ja moedergevoelens zijn schoon en machtig sterk zo vlak na de bevalling, maar denkt hij nu echt dat ik het niet merk? Het geprik, en genaai. Dude, stop messing with my lady parts.

De daaropvolgende uren waren uiteraard opperste ontroering

Baby - D-day

Ik hoopte eigenlijk al gans de week dat de bevalling s'nachts rustig op gang zou komen.
Echt, iedere vrouw zou in haar leven toch één keer het absolute voorrecht moeten kennen om haar Epoes te wekken met de gevleugelde woorden "Schatje, ik denk dat het begonnen is"
and i got lucky.

Ik voel wat rugweeën sinds een uur of zes maar besluit het nog wat tijd te geven want dit patroon herhaalt zich, sinds het verlies van die fameuze slijmprop, al een ganse week.
Ze gaan soms als even snel als ze kwamen dus zolang de intinsiteit niet opbouwt blijf ik ijzig kalm.
Een ochtendplas brengt echter algauw wat klaarheid in de zaak; ik lek.
Waarschijnlijk een klein scheurtje in de vliezen.

Ik beleef m'n 5 minutes of glory, en dan springen we opeens met z'n tweeën uitgelaten rond, Ik douche, hij boterhammen, hij douche, ik boterhammen, valies & een belletje naar het verloskwartier.
Waarom heet dat eigenlijk verlosKWARTIER? as if.
Akkoord, Verlos-u-zal-hier-tot-in-de-eeuwigheid-afzien-gelijk-een-blozend-schaap-op-het-offerfeest is wat lang om op ziekenhuissignalisatie te pleuren maar 'kwartier'? Laat me niet lachen, zeg!

Tegen 10u bereiken we het ziekenhuis waar een jong veulen me nét niet in vervoering brengt, die weeën begonnen nu toch wel wat pijnlijker te worden, met de gevleugelde woorden 'reeds 5cm mevrouw'.
Dude! 5 centimeter!
Hij had evengoed kunnen zeggen 'mevrouw, uw vagina lijkt wel op de gotthard-tunnel'
Dit wordt een makkie!

niet dus...

Baby - Prelude

Moeder natuur is best wel een geslepen wijf, if you ask me.
Maanden loop je gelukkig zwanger te wezen, en dan komt plots de volledige kentering; hij/zij moet er uit en liefst zo snel mogelijk.
Nachtelijke plaspauzes, onbedaarlijke huilbuien, spataders en een duck-walk waar menig chinees spontaan een 'orange' zou willen tegenaan gooien, ...

'Hey, wil ik die baby er langs je rechterneusgat uitpeuteren?'
'Awel voorwaarlijk als dat niet als een fantastisch idee klinkt!'
(denk hier graag zelf de van-krankzinnigheid-gespeende deathstare bij, dank u)

Dus het verbaast u waarschijnlijk niet, dat ik op vrijdagavond 6 november lichtjes uitzinnig werd toen een gigantische hoop snot besloot mijn lijf te verlaten?
Snot?
Google eens op 'slijmprop' en u wordt al heel wat wijzer, of gedegouteerder as you wish...

Terstond was het alle hens aan dek, toen er op zaterdagochtend ook nog wat weeën tegenaan gegooid werden. Uitjes werden in een rotvaart geregeld en ik besloot dat het toch maar tijd werd om die valies te maken.
En toen werd het stil.
3cm opening volgens de gyneacoloog, 'en tot volgende week voor een nieuwe controle'.
Hij kon me evengoed een lauwe forel in het gezicht gekletst hebben, het stonk evengoed en m'n humeur werd er ook niet beter van.
Kwaak-kwaak nog aan toe zeg

Vakkundig geperst

Juno - 14/11/09 - 52cm - 3,49 kg

Binnenkort meer overgedramatiseerde en van elk bloederig detail voorziene verhalen!