Tot stof zult gij wederkeren

De naailes vordert gestaag, met een rok te maken, in het vooruitzicht.
Op dus naar Stoffenspektakel, een 2-jaarlijkse beurs van stoffenleveranciers, die Gent, Antwerpen, Kortrijk, ea. aandoen.
En de term 'aandoen' gebruik ik hier zeer doordacht.
Ik trad vanmorgen de antwerpse expo binnen, en belandde in wat laveerde tussen een stoffenhemel, en -hel.
Ik zag begeesterde hobby-naaisters met wildemans-schuim in de mondhoeken, ik zag dolgedraaide quilters (wtf?), en ik zag ook vééél slechte, zelfgemaakte, kledij.
Ik was nog maar net binnen of iemand vroeg me al of ik m'n leuke vestje zelf gemaakt had?
Toen ik negatief antwoorde zei ze met hongerige blik "moeilijk kan het niet zijn, ik heb enkel maar een patroontje nodig"
Gelijk een bende junks, ze hebben maar één patroontje nodig, toe, hé, toe.

Na een eerste tour d'horizon kreeg ik al stippen voor de ogen van zoveel indrukken op te doen.
Horden schuiffelende vrouwen die kilometers stof lopen te betasten en ik, als naaimaagd, daartussen.
Er was veel te krijgen, daar niet van, maar ik had een beetje last van overkill.
Wel veel flashy kinderstofjes gezien (oilily-style), leuk geplastificieerd katoen (goed voor een knutselschortje, toiletzakje,...), veel toffe afbieslintekes, maar al bij al had ik het aanbod misschien iets specialer verwacht.
De ingang is gratis dus een mens heeft niets te verliezen (of het is uw geduld als u voor de zoveelste keer in de ribben gepord wordt door een dikke dame die ook aan dat ène stofke wil voelen. één woord, 'BMI' schat, BMI!)
Gaat dat zien! gaat dat zien! Of misschien ook niet...

"Na lach..

...komt Ach!" Jaja, mijn wederhelft kan nogal volkswijsheden spuien ten gepaste tijden, maar vandaag zat hij er helaas pal op.
Na een fantastische reis, moest er vandaag weer zonodig vanalles fout lopen.

Moeizaam sleepten we ons weer in onze gewone routine, met op het programma een bezoek aan de supermarkt. Want een vluggertje-eten-halen moest worden ontaarde weer maar eens in een helletocht.

Terwijl ik in de verte al de supermakt zie opduiken begint mijn auto zich opeens als een uit de kluiten gewassen dildo te gedragen. Terwijl ik driftig, en in lichte paniek, op en neer gewipt wordt, begint er vanalles te verschijnen op m'n dashboard.
Ik vervoeg een aantal keer het werkwoord 'f*ck' maar raak nog net op de parking.

"Hallo VAB, ik stoan in pan"
"we sturen ze snel mogelijk iemand"
"Ja, haha, jullie zitten hier in Zwijndrecht, nog een gemak"
"euh, ja, maar daarom komt onze pechverhelper nog niet vandaar", "dumbo" hoor ik er haar zo bijdenken.

En OFFCOURSE is mijn trouwe pech-sidekick, Stina, er ook weer bij. Makkie, denk ik.
Een sapje en een doos picknicken rekt het wel wat.
Terwijl ik Stien wat probeer te entertainen op de parking, het sapje kocht me slechts 20 minuten rust, komt hij op ons afgewandeld.
O shit, ik had blijkbaar weer m'n freak-magnet opstaan en had het zelf niet door.

"Aaah Kabouterke"
"Gij hebt nogal sjans, ik betaal voor een kind dat ik al negen jaar niet meer te zien krijg"
Ik buk even om de alcoholwalm te ontduiken.
"En zij maar paraderen met schoon kleren waar ik moet voor betalen, en de mensen denken dat ik het goed heb maar neen ze.."
Dan volgt nog een onsamenhangend verhaal over havenpolitie, boten, Armani kledij,...
Ik probeer hem af te schudden maar voor hem ben ik hét luisterend oor du jour, en terwijl hij verder zijn emotionele diarree over me uitkiepert probeer ik me een weg terug te banen naar m'n kapotte voituur.

Als de VAb-er er eindelijk geraakt, blijkt hij natuurlijk het probleem niet te kunnen fiksen.
Hij escorteert me braafjes naar de renault garage in Zwijndrecht, die natuuuurlijk gesloten is omdat het al noen is.
"Geef me een klif en ik spring eraf!" roep ik de VAB-er nog na terwijl hij me wezenloos achterlaat.
Op dan maar naar het dorp voor een hap, want in the meantime is onze modelpeuter getransformeerd naar Damien, en ik kan het haar niet kwalijk nemen.
Wandel ik daar de eerste beste taverne binnen en wie zit mij daar toch niet op te wachten?
Ooojaa, meneer diarree himself.
Ik ben ondertussen zo ver heen dat ik zelfs mijn best niet meer doe om hem te (h)erkennen.
De Duvel voor z'n neus verraadt toch dat hij morgen alweer alles vergeten zal zijn.

En de auto? Uiteindelijk kwam er een tweede garage aan te pas, want de eerste wou mij vandaag niet verder helpen. Het feit dat ik een jengelende peuter op m'n arm had veranderde niets aan de situatie. Well, fuck you too! En hoera voor Renault Beveren!

Om 10u.30 vertrok ik, om 15u. was ik terug thuis, zonder boodschappen..dat spreekt voor zich.
Ik ga nu even stil in een hoekje zitten wenen.

Dublin scheef

3 pints Guinness op dinsdag.
(Vooraleer ik u daar hardop hoor gniffelen, 'a pint' is nog steeds een halve liter ginder)
En ja hoor, woensdag aka 'the day after' vond hij het een excellent idee om wat boven de zeespiegel te gaan trotteren. Op naar Howth voor een klim dus.
En om het affront compleet te maken nam hij een foto van mijn totale meltdown.
Ja dat is een muts over mijn hoofd, en ja, ik lig met mijn mond open op een klif mijn roes uit te slapen.
En neen ik heb geen siliconen tieten, da's mijn Marlies Dekkers die stand blijft houden, zelfs in dergelijke moeilijke omstandigheden.
Dankje Marlies, met mijn tieten ónder mijn oksels, mijn roes op een klif uitslapen...dàt zou pas volledige vernedering zijn.

Het zicht was de klim wel waard

Dublin lang

Maandag rukte de wekker ons om 3 uur s'nachts (!) brutaal uit onze slaap, een droge boterham achter de kiezen en weg naar Charleroi waren we. Na semi verdwaald te geraken in de Wallonen eindelijk, nog steeds met kleine piepoogjes, in de luchthaven gearriveerd.
Veel tax-free shoppen zat er niet in om 6uur s'morgens maar geen nood, we werden al naar ons vliegtoestel geroepen voor de Ryanair-experience.

Fastforward naar 9uur, hartje Dublin. Inchecken lukt niet wegens te vroeg, vanaf 12 uur kunnen we wél een kamer krijgen, mét 30 euro toeslag wegens 'early check-in'. De pijnlijke grimas op het gezicht van het meisje doet vermoeden dat ze zich compléét kan inleven hoe belabberd we eraan toe zijn, maar ah, we zijn al blij dat we onze koffer kwijt kunnen.

Op dan maar naar Temple bar voor een stevig ontbijt. Spek, eieren en gebakken patatjes. Sloten koffie en een sapje om de gaatjes op te vullen.
Ons gezicht klaarde simultaan met het weer boven Dublin op.

Vanaf dan ging het enkel crescendo; veel toffe plekken gezien, lekker gegeten, vriendelijke mensen gesproken, veel gelachen...
Ik bespaar u gaarne de details, want als ik zeg dat de maple syrup pancakes bij 'Elephant & Castle' echt wel vingerlikkend lekker waren dan heeft u daar geen of weinig boodschap aan vermoed ik?

Wat ik wel nog graag vertel; Dublin is uitstekend voor een korte trip, amper anderhalf uur vliegen vanuit Charleroi (120€ heen & terug voor 2 personen). De countryside ligt vlakbij; op een dik halfuur sporen sta je aan de kust tussen schapen en pittoreske vuurtorentjes. De stad zelf is ook redelijk chill, zeker nu buiten het seizoen, en niet overdreven duur in vergelijking met andere europese hoofdsteden.

Ah, "en de 'ontvanger'?" hoor ik daar zo luidop vragen.
Die wist eerst niet goed wat te verwachten, maar toen we gisterenavond onder een stralende hemel onder ons Dublin bay zagen wegglijden zag ik dat het goed was.
Driekwartier later zelfs een picture-perfect luchtzicht op London en zijn eye gratis kado gekregen.
En? Hoe was úw week? *vette grijns*

Dublin kort

Het geheim ontrafelt

Dublin - Ierland! woooeeehooooeeee!

Het geheim

Verrassingen krijgen maakt me helemaal gek. Maar verrassingen géven, ho ho, da's pure waanzin.
Ik krijg de onbedwingbare behoefte 'de ander' (aka de ontvanger) te laten raden wat het kado zal zijn want oja, in mijn opinie is het natuurlijk een fantaaaastisch kado, en ik wil 'de ander' zo snel mogelijk in het/ons/mijn kado-nirwana krijgen.
Zoveel grootsheid dat zal hij/zij nog nooit aanschouwd hebben in één kado.

Voor m'n liefste's verjaardag staat er een verrassingsreis op het programma. Mijn hoofd floepte bijna van m'n lijf bij het boeken alleen al.
Met een bijna kinderlijk enthousiasme:
"En? En? Wil je't al weten? 't Gaat nogal tof worden ze "

Waarop hij kurkdroog
"Ahnee, 't is voor m'n verjaardag, dus wacht maar tot dan. Of nee, nog liever, vertel het me pas vlak voor we vertrekken."
De trutte.

Maar morgen is het zover. Goody Goody.