Microdialect

..een ander woord vind ik niet om zinnen als daar zijn
"wezer, ik doe eerst een smörvi plörvi. kijk jij ondertussen naar de Stiennatie?", te verklaren.
U bent de weg al kwijt?
Geen nood, hier volgt een korte introductie tot het microdialect.

Dialecten kennen we allemaal; van het voor de hand liggende West-vlaams tot de gezongen taal 'Limburg', het spraakgebrek also-known-as Antwaaarps en de 2 neutraalste van den hoop Oost-Vlaams & Vlaams-Brabants.
Over onze Waalse-broeders weet ik spraaksgewijs niet zoveel te vertellen maar er zullen ongetwijfeld ook wel verbasteringen voorkomen waardoor je, als pakweg Luikenaar in Charleroi domweg een grof gesneden probeert te bestellen, en even later 2 pistolets en 3 oude korsten naar je hoofd krijgt geworpen. Ik zeg maar iets.

Tot zover de grove opsplitsing.
Regionaal duiken ook wel wat verschillen op - in Bruhhe ga je naar "tsh'oole" in Kortijk volg je onderwijs in "tskoole".
In Gent gebruik je een fake en zo-nat-mogelijk-gerolde franse 'R', terwijl je in het Waasland de engelse verbastering 'den' (als in 'then'?) te pas en te onpas, in je woordenschat laat glippen (als in "Ik gon den nor 't school). Aja en doe in Gent ook nog maar een 'wurrr' achter iedere zin (let op die R!)
Maar hey, het verschil is nog altijd kleiner dan pakweg Mandarijns en Klingon

Dan gebeurt het onvermijdelijke, je start je eigen gezin/gaat samenwonen.
Je trekt je terug in jullie zorgvuldig opgebouwde cocoon en gradueel, doch bijna onopgemerkt treedt er een lichte vorm van taalverbastering op.
Niemand in de buurt om je verbeteren, je sociaal leven kwam namelijk ongemerkt op een lager pitje te staan door de verbouwingen, de baby die zijn intrede doet, de nieuwe hond die jullie lekker saampjes gaan kopen.
Oergezellig, en dé kweekvijver voor microdialect.
Met een halvelings woord verstaan jullie mekaar en de nog luttele resterende volledige woorden worden verbasterd zodat jullie private universum definitief afgebakend wordt.
Codetaal voor geliefden zo u wil.

Een kleine selectie:
Ons huis wordt bevolkt door éWezers, die vaak 'Ort' zeggen als een soort roep voor aandacht. Poeproepen, en rakket-bal zijn een paar van onze hobby's. In onze tuin lopen onze 'vrienden van de natuur' terwijl we onze dochter liefkozende toespreken met "Stieniemieniemuis, Stienattie-spinazie, Sjozianneke, Josefien-Charlotje en finaal 'you little demon baby".
"Smietjebiefstikip" is dan weer dé zin als je maag even overhoop dreigt te geraken...

Kortom, Ik verwacht dat er een soort collectieve groepstherapie aan te pas zal komen willen we ooit weer in de maatschappij geïntegreerd raken...

Het leven zoals het is: Olifant.

Voor vadertjesdag werd er hier ten huize getrakteerd met een gezinsabonnement voor de Zoo. Het kleinood viel maandag eindelijk in de bus, dus vandaag gingen Stien & ik op pad.

Eerst even een kleine noot aan de mensen van De Lijn: U vond het blijkbaar niet nodig om in metro-station 'Astrid' op een frankske te kijken, als ik zie hoe kwistig er weer met de marmer is omgesprongen. Maar een roltrappeke kon er niet meer af?
Gelukkig was er opeenvolgens, een man van 80, een jonge afrikaan en een meisje van 17 die me op, en af, uw blinkende trappen hielpen, anders stond ik daar nóg wortel te schieten op uw perron. Bij deze een welgemeende 'dank u' aan alle helpende handen.

Back to business. Het is klaarblijkelijk het einde van het schooljaar en dat was te merken in de zoo. Veel klassen op schoolreis. Maar meestal was het er vrij rustig vertoeven. Mooi, proper park, stralend weer & een picknickje..meer moet een mens niet hebben om een dag te beleven die niet meer kapot te krijgen is, right?

Enter mevrouw Cathy B. uit Wilrijk. "Cathy wie?" hoor ik u luidop vragen..
Awel, toen ik rustig terugwandelde van de zoo naar het metrostation, werd ik staande gehouden door vrouwe Cathy.
Dan nog met het vriendelijke verzoek of ikzelf, of iemand anders die ik kende, geen zin had om wat kilo's te verliezen en me opnieuw energiek en fit te voelen.
Terwijl ik verbouwereerd naar haar halfslachtige uitleg luisterde, duwde ze me een verfomfaaid naamkaartje uit heur klamme pollen toe.

Beste Vrouwe Cathy,
Uzelf weegt, zo schat ik ruwweg na onze eerste encounter, een 15 kilo minder dan ik.
Uw energy-levels noch uw shakra leken me nochthans van dien aard om spontaan jaloers op te worden. Die vijftien kilo kwijtraken om zo een beetje meer op u te lijken, lijkt me er dan ook 15 teveel.
Get a job.
En indien u geen job vindt, werk dan tenminste aan uw communicatie skills.
Want laten we wel wezen, dit lichaam van mij is belange niet meer de strakke kathedraal die ze ooit was, maar toch wil ik graag geloven dat ik bijlange nog geen olifant ben.
Dus ja, ik voelde me lichtelijks beledigd door uw voorstel.
Ik stel voor dat ook ú een abonnement op de zoo neemt, en es in het echt gaat zien hoe een olifant er nu juist uitziet.
Daarna spreken we af voor een stukje taart en een koffietje, en zal u schoorvoetend toch wel moeten toegeven dat ik bijlange niet lijk op onze langslurfige vrienden.
En terwijl ik u vermaak met de grappige kant van mijn persoonlijkheid, zal u ook merken dat er aan mijn energieniveau's niets ontbreekt. Echt een win-win situatie (ik ga er namelijk van uit dat u mijn koffie betaalt - ik ben slechts een huismoeder, u een succesvolle diëtiste)
Is that a deal?

Groetjes,
T.

Leven te koop

...just when you thought you had seen it all.
Ian Usher, een kerel die in Australië woont, kreeg na zijn scheiding genoeg van zijn leven en besloot het over een andere boeg te gooien.
Daarom zet hij zijn huidige leven te koop op ebay.
Z'n huis, inboedel, auto, moto, jetski zijn in de prijs inbegrepen.
Je krijgt 2 weken proefperiode op zijn huidige werk.
Zijn vrienden nemen je op in hun 'inner circle'...
Het enige hij meeneemt op het einde van de bieding is zijn portefeuille en zijn paspoort...

Het bod staat momenteel op 300.000 Australische dollars.
http://www.alife4sale.com/
http://cgi.ebay.com.au/ws/eBayISAPI.dll?ViewItem&item=250255442325

Hm..hoeveel zouden mijn maten waard zijn?
Ok, toegegeven, die wormen in de badkamer zijn wel een minpunt in mijn lifestyle, maar toch...

ice ice baby

Nu de dagen zo lang zijn denk ik vaak terug aan Ijsland.
s'Zomers gaat de zon er praktisch niet onder (crappy gsm-foto hiernaast is genomen om 1u s'nachts). Toen we pas terug waren dachten we heel even aan emigreren.
Maar toen vonden we ons huis hier in Kallo, en dat kwam ongeveer op hetzelfde neer.
niet?

icky icky poo

Een GFT container vlak onder je keukenraam zetten blijkt dus geen zo'n fantastisch idee. We kregen fruitvliegen en masse. De snoodaards.
We kregen ze weg, maar ze besloten dan maar binnenshuis andere oorden op te zoeken. De badkamer, beetje donker, beetje vochtig..hey moest ik een barensklare fruitvlieg zijn, ik zou het ook wel weten.

Terwijl ik gezellig op de badkamertroon zat, viel mijn oog op wat gewriemel in de hoek van de kamer. Ik voel lichtjes wat maagsap mijn mond binnensijpelen van het onsmakelijke tafereel.
Larfjes, veel larfjes (zie stadium 3 & 4 van't prentje) kruipen over onze badkamervloer.
Vetzakkerij in het kwadraat.
Maar eind goed, al goed: "Bio-Kill" - Vettige critters: 1 - 0 :)

Week(end)-dieren

Gisteren vertrokken we onder een flauw waterzonnetje richting Doel. Bedoeling was het veer richting Lillo te nemen. Tijdens het wachten op de aanlegsteiger nog de oma van één van de Speelbrugkindertjes leren kennen, it's a small world afterall..en hop daar was de meer dan ruime veerboot al.
Hoop en al waren we met 5 mensen, de boot kan zeker tien keer zoveel volk huizen alsook fietsen kunnen weggestald worden, dus plek te over.
De boot draait de Schelde op en nu weet ik weer waarom ik geen cruise-person ben, of ooit zal worden. Dat weeë gevoel die je zo stilletjesaan bekruipt terwijl je over het dek zwalpt (in heels dan nog wel, trut dat ik ben) ..blèh.
Gelukkig is de oversteek kort en kon ik me in de verte al op de aanlegsteiger van Lillo focussen.
Terwijl we stroomopwaarts varen, kijken we rechts in de enorme waterkrater die het Deurganckdok moet voorstellen, en kun we pas inschatten hoe nietig Doel wel is tegenover al dat artificieel watergeweld.

De boot wiebelt en bonkt tegen de steiger en gezwind gaan we aan wal. Ahoy sailor!
Terwijl m'n benen nogwat natrillen moet ik al een steiger op die zich toch ettelijke meters over de Schelde strekt.
Doorheen het metalen rooster onder mijn voeten zie ik het klutsende grijze water.
Vooruitkijken blijkt dus de boodschap, en vooral proberen met m'n hielen uit die pokkeroosters te blijven.

Lillo is klein, nog een veertigtal inwoners wonen er officiëel, maar supergezellig.
We kuieren wat rond maar merken helaas plots dat het veer binnen een halfuur weer het water overgaat, de volgende boot is pas over anderhalf uur...te lang voor een hongerige peutermaag.
Nog even duiken we in onze portemonnee op zoek naar een noodoplossing maar ik zie op geen enkele restaurantdeur de winnende lettercombinatie V-I-S-A hangen, dus besluiten we maar terug de steiger-from-hell op te lopen.

Geen minuut te vroeg zo bleek want een stevig onweer stak al de kop op.
De boot wiebelde nog harder dan in het heengaan en als toemaatje worden we bij aankomst in Doel nog es zeiknat geregend.
Geentje werd er doodgeregend, als in een oud kinderwijsje, dus onze ménagio kon voltallig & kletsnat terug de auto in.
Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan langer en minder nat.

De volledige uurregeling voor de gratis veerdienst vind u hier

Beste Boonen T. ,

mag ik onderstaand filmpje aanraden?

Groeten uit Kallo,
xx T.

(Warning: explicit content)

Rock'n'roll high school

Vandaag was Stina's eerste schooldag.
Ja niet echt natuurlijk, zolang ze die mini-sluitspier van haar niet onder controle krijgt, blijft ze nog wel even thuis. Maar ze mocht al even binnenwippen, en wij mochten mee.
De nieuwe gebouwen worden onder de locals al 'de villa' genoemd en damn, a villa it is!
Míjn kleutertijd bracht ik door in seventies lokaaltjes onder het strenge lodderoog van Zuster Koska. Ze leek zo weggerend uit het Oostblok en was speciaal naar het stille Ichtegem afgezakt om mij angst in te boezemen. En het lukte haar ook nog, die dekselse Koska!

Maar anyway, fast forward naar 30 jaar later & 120km verder, en zo gezegd zo gedaan stonden wij vanmiddag dus in 'de villa'. We gingen binnen in het klasje en als bij wonder loste onze mini-mens op in de menigte van plakkerige mondjes en besmeurde vingers, terwijl wij wat uitleg kregen over de do's & don'ts.
De tijden van een cécémel op vrijdag zijn dus blijkbaar forever gone, voor de kleuters geldt een strikte 'no chocolate' policy. Maar voor de rest zijn ze er wel op vooruit gegaan.
Een leeshoek, zandtafel, schilderhoek, kleurhoek, indoor glijbaantjes...en dat allemaal gloednieuw zonder dat ook nog maar één peuter de kans kreeg zijn venijnige bijters in de pasgeschilderde MDF te zetten. Nice.
Rond het gebouw is de obligate speelplaats, een stuk 'leestuin', klimtoestellen, zandbakken, een speelweide en overal groen (de school ligt naast het gemeentelijk park). Iiieel Nice.

En dan ..oo horror..de bel gaat als het tijd is voor het 'drie-uurtje'.
Alle snotaapjes vliegen de gang in, op zoek naar hun rugzak voor wat lekkers.
Onze mini-me, volledig ingeburgerd, deelt mee in de pret.
Ik zie haar krullewieten nog net tussen de kapstokjes verdwijnen.
Drie opengekieperde boterhammen liggen aan haar voeten terwijl ze dolenthousiast staat te zwaaien met het knalroze rugzakje van een argeloze prooi.
In haar ogen is de kapstok een soort voedselgrabbelton, eat what you can get.

Ik reanimeer de boterhammen zo goed mogelijk, kwestie van geen tranen op te wekken bij een vierjarige die straks geen vlees meer tussen zijn bookes vindt, de knalroze rugzak hangt ondertussen over mijn schouder.
Opeens staat een blond meisje vlak voor me, ze wijst me beschuldigend aan.
"DIEF!", roept ze net niet, waarschijnlijk om dat het woord nog niet tot heur vocabulair behoort. Ik vraag haar of het ook haar boterhammen zijn die (gelukkig) ondertussen niet meer op de grond liggen. "Nee", zegt ze beteuterd terwijl ze de rugzak uit m'n pollen gritst.
Ik plaats het brooddoosje dan maar ergens op de kapstok, terwijl ik mijn beste "so sorry - bad parenting" blik opzet.

Iets in mij zegt me dat ik van die blik beter mijn standaard gezichtsuitdrukking maak, ergens midden volgend jaar...

BBBD

..ofte de bé-bé-blind-date.
Nu Stina haar dagen moet vullen met lil'old moi, leek het me wel een goed idee om haar wat te laten socialising met ander klein grut. Kwestie van haar geen volledige sociale paria te laten worden.
Jeweetwel, het soort dat gans Kallo bij elkaar zou kunnen schreeuwen bij de eerste schooldag, en mij zo het statuut opzadelen van complete weirdo bij 'Das Bund crew'.
Mijn jarenlange, zorgvuldig opgebouwde, imago (so not) naar de vaantjes laten helpen door een driejarige, de gedachte alleen al bezorgt mijn lijf schaamrood op de vreemdste plekken.
(of vindt u dat rode derde oog in het midden van mijn voorhoofd best wel 'charmant'?)

Onze wekelijkse uitstappen naar de Speelbrug zijn een goed begin, maar vandaag gingen we een stapje verder met de BBBD.
Om tien uur stipt waren ze er, Roosje (19 maand) en de mama die zo vriendelijk was voorgenoemde op de wereld te zetten.
Terwijl Stina haar date inzette met een portietje 'als ik je heel lang aankijk ga je vast mijn speelgoed niet durven aanraken', vloog Roosje er meteen in.
Waarop Stien heur gehypnotiseer maar rap voor bekeken hield en meedeelde in de pret.

En terwijl mamaRoos en ik het op een viswijverij van jewelste zetten, amuseerde het kleine volk zich kostelijk. Er werden nét geen tutten geruild aan het einde van de match.
Wel werd een traan weggepinkt bij Stina toen de deur definitief dichtging en Roosje uit het zichtveld verdween, een geslaagde eerste date zou ik durven zeggen.

Expansie

Drie weken is ze nu, en goh, eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het niet het meest schoon, doorvoed kattinneke is. But bitch got attitude man!!!
Dus binnen een klein maandje komt ze hier onze hood onveilig maken.
Laat het potty-trainen voor katten een aanvang nemen!
Tof is ook wel dat ze de kleindochter is van Mathilde, tha puss not the princess, achterkleindochter van Libelia, tha puss not the stubru-presentatrice, achterachterkleindochter van Flea, tha puss not the bassplayer..enzoverder enzoverder..
We hebben het hier over 14 jaar kattenfamilies, véél inteelt, veel haarballen en bergen Whiskas.

Zie ik u daar fronsen?
Ah dan heb ik u vast nog niet verteld van die eene keer dat El madre en ik tot de ontstellende vaststelling kwamen dat we 12 katten de onze mochten noemen.
Het laatste duo dat erbij kwam, respectievelijk 13 & 14, heetten Marcel & Rita - een symbool voor het gebrek aan fantasie dat we op den duur hadden om de kleine mormels een naam te geven. We stonden ze af voor adoptie.
Ah Jaaaah, want veertien katten, dàt was pas echt te veel!
Go figure.

Turbo zal de nieuwe overigens heten.
Ik denk dat ik een nieuwe namesource aangeboord heb...aiai
*gniffel*