The drama!

De jeugd van tegenwoordig

Gisteren zijn we afgezakt naar 'togenblik' in Beveren, voor het try-out concert van Tim Vanhamel.
Zonder millionaire, lichtjes anders kortom dan we gewoon zijn van 1 van onze favoriete limburgers, maar toch even snedig.
Veel liedjes over de grote liefde (en dat op valentijnsavond woehoe) en vooral het gemis ervan.
'Untill i find you' liet me bij het beluisteren op de radio niet bepaald enthousiast achter, maar na het optreden van gisteren moet ik m'n mening toch herzien.
Waar ik vroeger enkel in Mauro hét grote brein achter Evil Superstars zag, zie ik nu in (schromelijk te laat i know) wat voor een begeesterde muzikant Vanhamel wel is. Waarmee ik geen afbreuk wil doen aan Mauro's kunnen uiteraard.
Still a fine young man he is *purr purr ;-) *

Anyway, een korte maar krachtige set. In het midden een licht dipje maar tegen de tijd het stomende bisnummer passeerde waren we dat al lang vergeten.
Ik wou dat ik een meer gedetailleerd verslag kon schrijven, maar wegens geen cd ken ik de tracklisting van gisterenavond niet.
En, triple hoera voor het Waasland. Deze fijne avond kostte ons amper iets wegens gewonnen tickets via Regio-uit magazine. Het mooie concertzaaltje zat ook niet afgeladen vol, wat de sfeer vree gemoedelijk maakte, very valentine en al.
Gaat dat zien, gaat dat zien!
(de tourdata vind je terug op Vanhamel's myspace)

Halt aan de ploetermoeder!

De nieuwe humo is altijd wel een beetje vechten bij ons thuis. Maar deze keer kreeg ik voorrang wegens een artikel over 'ploetermoeders'.
En man, het was alsof iemand in mijn hoofd was gekropen, en alle twijfels die er de laatste maanden rondspookten had neergepend.

Nog 2 weken en dan start mijn loopbaanonderbreking, vanaf dan ben ik officiëel huisvrouw.
Misschien niet je meest stereotype huisvrouw, en hier en daar zal er op avondjes wel nog wat ontworpen worden, maar voor de arbeidsmarkt tel ik even niet meer mee.

En mijn lichtjes feministisch geïnspireerde ego, dat had het er wel even moeilijk mee.
Miss webdesigner goes kakamamper en potjestraining.
Van zinnen met woorden als css, cms, back & midoffice, tweaken en slicen, naar eenvoudige drie-woorden zinnen met veel te veel intonatie uitgesproken, genre"Stina pijn gedààààn?"

Maar wat ging eraan vooraf?
Met bange ogen staarde ik Stina aan van het minste dat ze een niesje durfde te laten, uit schrik dat onze oo zo kostbare vrije-tijd verloren ging gaan aan 'ziekte' en alle praktische beslommeringen die erop volgden.
En reken maar dat ze bijna àltijd op een vrijdagavond goed ziek begon te worden.
Alles moest zo vlug gaan dat ik me op den duur oprecht begon af te vragen waarom ze aan het raam van de crèche geen soort gigantisch doorgeefluik konden maken, genre drive-thru bij de Quick, zodoende weer een paar kostbare minuten tijd te besparen s'morgens.
Ik ontwikkelde nieuwe vaardigheden als crèchehollen, kinderarts bezoeken, handstrijken, oppas-hengelen, en rapraprap onstpàààànnen. Kortom, niet zo fijn meer.

Wat komt er in de plaats?
Rust, en tijd doorbrengen met haar. Echte tijd, niet via de achteruitkijkspiegel in de auto tetteren om de snelle rit van de crèche naar huis op te vullen, neen.
Katapulterende fruitpaplepels opvangen en loopfietsles voor beginners, zijn vanaf nu mijn nieuwe dagtaken, en 't gaat de max worden.

'En vrouwenemancipatie dan?", hoor ik u luidop vragen.
Ik kan ganse dagen doen waar ik zin in heb, met de persoon die me nauwst aan het hart ligt.
Hoe geëmancipeerd is dat wel niet?
Dat het maar rap 1 maart is!

WK 'onschuldig stijlkwijlen'

de winnaar:

Overwonnen

Borstkanker. Mijn moeder.
Officiëel genezen verklaard.
Als dat geen 'driewerf hoera' waard is, dan weet ik het ook niet meer.
Ik ben al even blij als die keer dat we hoorden dat er geen chemo nodig was.
't was een lange enge reis die zij, en iedereen die haar genegen is, nooit meer willen afleggen.
En buiten is het bij momenten 17°C, de timing kon niet beter zijn.
Ik ga nog wat krokussen staren denk ik...

Anyway the wind blows

Prei.
En alsof dat nog niet genoeg was vond hij, mijn liefste, dat er heus ook nog wat ui bijkon.
Beiden gestoofd als side-dish bij wat zonnevis.

Zelfs met het meest constipatoire voedsel ben ik nogal flatuleus.
(2 woorden die waarschijnlijk niet bestaan maar waarvan ieder mens ongeveer kan inschatten wat ik bedoel).
Een eigenschap die ik erfde van mijn grootmoeder-langs-vaders-zijde die niet uit haar zetel kan komen, zonder dat er een geknetter van jewelste weerklinkt door de ganse woonkamer.
Met bovenstaande groentencombinatie verwordt mijn vege lijf tot een heteluchtballon die ieder moment van het aardoppervlak af kan drijven.

En zo geschiedde na het maal die mij zo liefdevol werd voorgeschoteld.
Als een diabeticus die zonet een multipak Leo achter de kiezen had, begon mijn lichaam zich weerbarstig te gedragen.
De warmte die vanaf mijn onderrug omhoogrees overtrof in stank de koeienstal van voor de deur. Mijn liefelijk aura smolt als sneeuw voor de zon en transformeerde tot een gifwolk van methaangas.
Gelukkig bestaat er zoiets als 'thuiswerk' of ik werd op dit eigenste moment beschuldigd van de brutale verstikkingsmoord op mijn dierbare werkmakkers.
En dat op een maandag.

Hongerige vloer

Ken je dat, van die 'dingetjes', zoals ik ze voor het gemak even zal noemen, dingetjes die achteloos onder een kast rollen, of wegfloepen achter de zetel. Dingetjes die verschillen in grootte, van tjoepkes tot heuse fopspenen.
Nu, met het uitpakken, komt me plots weer vanalles voor de geest waarvan ik een paar weken geleden dacht; "Niet erg dat 'dingetje' verdwijnt, binnenkort verhuizen we en als we die kast weghalen verzamel ik wel alles die eronder gerold is..."

Wel dié dingetjes, of toch sommige, zijn wég!
Dus de vloer moet ze opgegeten hebben.
Dat is de enige logische conclusie die ik kan trekken...
Dàt, of mijn dochter zit binnenkort met een gigantische darmobstructie...
En als het tweede een grove misrekening is, waarom eet de vloer dan geen vuil inteplek van al die 'dingetjes'...